'''DispersiteitPolydispersiteit''' is een begrip uit de [[polymeerchemie]]. De polymeermoleculen die ontstaan tijdens de [[polymerisatie]] zijn niet allemaal even lang; de polymerisatiegraad (het aantal [[monomeer]]eenheden in een molecuul) verschilt. Moleculen met verschillende lengte hebben een verschillende [[moleculaire massa]]. Een bepaald polymeerstaal heeft bijgevolg een bepaalde verdeling van de moleculaire massa's, die in een distributiecurve kan uitgezet worden (aantal of fractie moleculen met een bepaalde molecuulmassa als functie van de moleculaire massa); die curve kan smal of breed zijn. Bij een smalle verdeling zijn alle moleculen ongeveer even lang. De dispersiteitpolydispersiteit van het polymeer is een maat voor de breedte van deze verdeling van de molecuulmassa's in het polymeer. Hoe lager de dispersiteitpolydispersiteit, hoe smaller de verdeling. De dispersiteitpolydispersiteit zegt echter niets over de vorm van de verdelingscurve. In het eerder theoretische geval dat alle moleculen even lang zijn, is de dispersiteitpolydispersiteit exact gelijk aan 1 en spreekt men van een ''monodispers'' polymeer. In realiteit is de dispersiteitpolydispersiteit steeds groter dan 1. Men streeft naar polymerisatieprocessen die een zo homogeen mogelijk product, met een zo laag mogelijke dispersiteitpolydispersiteit, opleveren. Met [[levende polymerisatie]] is het mogelijk om quasi-monodispers polymeer te bereiden.
==Definitie==
De dispersiteitpolydispersiteit, <math>DP</math>, wordt uitgedrukt door de volgende formule:
: <math>\ DP = M_w/M_n</math>
Hierin is:
Regel 36:
M<sub>w</sub> is meer gevoelig voor de aanwezigheid van moleculen met groot moleculair massa, terwijl M<sub>n</sub> meer gevoelig is voor moleculen met kleine moleculaire massa.
==Bepaling van de dispersiteitpolydispersiteit==
Voor de bepaling van de molecuulmassaverdeling van een polymeerstaal is ''size exclusion chromatography'' de meest gebruikelijke methode. Dit is een toepassing van [[gelpermeatiechromatografie]] (GPC). Het polymeerstaal moet eerst opgelost worden en dan over een stationaire poreuze [[gel]] gevoerd, waarin moleculen met verschillende grootte gedurende een verschillende tijd worden tegengehouden. Kleinere moleculen die in de poriën van de gel passen leggen een langere weg af en komen daardoor later uit het toestel dan de grote moleculen. Bij monsters met een brede verdeling van moleculaire massa's kan het nodig zijn om meer dan één kolom na elkaar te schakelen, met verschillende poriëngrootte van de gel, om een goede scheiding te bereiken.
