|
==Carrière==
Delcroix behaalde een [[Licentiaat|licentie]] in de [[klassieke filologie]] aan de [[Universiteit Antwerpen]], een licentie in de rechten aan de [[Katholieke Universiteit Leuven]] en studeerde nadien ook nog economie aan het [[Limburgs Universitair Centrum]]. Hij werd bedrijfsdirecteur en docent. In [[1984]] werd hij nationaal partijsecretaris van de [[Christen-Democratisch en Vlaams|CVP]] en invan [[1991]] werdtot 1995 was hij als [[Coöptatie|gecoöpteerd senator]] lid van de [[senaatSenaat (België)|senatorSenaat]].
In [[1992]] werd hij minister van Defensie in de [[regering-Dehaene I]]. Zijn belangrijkste verwezenlijking was de opschorting van de [[dienstplicht]]. Hoofdreden hiervoor was dat maar één op de vier jongeren (één op twee mannelijke) tien maanden legerdienst vervullenvervulden en dit was niet helemaal rechtvaardig. Daarnaast voerde hij een hervorming van het Belgisch leger door met een aanzienlijke inkrimping van manschappen, wapens en kazernes. Het budget van het leger werd voor vijf jaar bevroren. Hij richtte met [[Frankrijk]] en [[Duitsland]] het [[Eurocorps]] op en zette het Belgisch leger meer en meer in voor vredesoperaties in voormalig [[Joegoslavië]], [[Somalië]], [[Rwanda]] ...
Bij de Europese verkiezingen van [[1994]] verscheen hij voor het eerst voor de kiezer en haalde er een hoge score.
In [[1995]] werd Delcroix met een ruime verkiezingsscore verkozen tot [[Vlaams volksvertegenwoordiger]]. Bij de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het [[Vlaams Parlement]] van 21 mei 1995 werd hij verkozen in de kieskring Hasselt-Tongeren-Maaseik. Hij bleef [[Vlaams volksvertegenwoordiger]] tot juni 1999. Tussen juni 1995 en juni 1999 werd hij door het [[Vlaams Parlement]] aangewezen als [[gemeenschapssenator]].
In de [[Senaat (België)|Senaat]] werd hij verkozen tot [[Quaestor (België)|quaestor]], een functie die hij uitoefende van 1995 tot 1999, en hervormde hij de administratie van deze instelling. In [[1999]] verliet hij de actieve politiek en stapte hij in het bedrijfsleven.
==Schandalen==
In november [[1994]] kwam Delcroix negatief in het nieuws vanwege het bezit van een villa in [[Bormes-les-Mimosas]] in [[Zuid-Frankrijk]]. Het schandaal werd door het blad ''[[Humo]]'' aan het licht gebracht. Aan deze villa hadden klaarblijkelijk enkele Vlaamse postbodes [[zwartwerken|in het zwartgewerkt]], die hiervoor één jaar verlof zonder [[Wedde (loon)|wedde]] hadden genomen. Op aandringen van zijn toenmalige voorzitter, [[Johan Van Hecke]], nam Delcroix ontslag als minister.
Delcroix werd ook genoemd in andere gerechtelijke onderzoeken die te maken hadden met al dan niet illegale partijfinanciering, zoals de [[milieubox]]enaffaire, het [[Smeerpijp (Limburg-Antwerpen)|smeerpijpdossier]], de miljarden van de Kempense Steenkoolmijnen, en de [[Superclub-KS-affaire]], maar in de meeste zaken werd hij nooit officieel beschuldigd.
Voor zijn rol in de [[milieubox]]en-affaire werd Delcroix in [[2003]] door de [[correctionele rechtbank]] in [[Hasselt (België)|Hasselt]] schuldig bevonden aan [[valsheid in geschrifte|schriftvervalsing]]. Op [[30 juni]] [[2004]] werd Delcroix door het [[Hof van beroep (België)|hof van beroep]] vrijgesproken, mede omdat de feiten waren verjaard.
In [[2013]] kwam Delcroix opnieuw in opspraak omtrent zijn rol als leider van het Belgisch [[paviljoen (bouwkunst)|paviljoen]] op de [[Expo 2010|wereldtentoonstelling]] in [[Sjanghai]] in 2010. Het [[Rekenhof]] stelde dat er 'zoveel regels met de voeten werden getreden dat controle van de financiën gewoon onmogelijk was'.<ref>[http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130116_00436412 Rekenhof keihard voor organisatie expo Sjanghai, [[De Standaard]], 17 januari 2013]</ref>
==Tegenwoordig==
| 