Bertrand Barère de Vieuzac: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting
kGeen bewerkingssamenvatting
Regel 11:
Hij werd op grond van zijn grote werkethiek en retorische talent op 13 april 1793 tot lid van het eerste [[Comité de salut public (Frankrijk)|''Comité de salut public'']] verkozen. In de zitting van de Nationale Conventie van 31 juli 1793 werd er, nadat Barère dit had voorgesteld, besloten alle koninklijke graven van Saint-Denis te openen en vernietigen, en de uit de graven gewonnen metalen aan te wenden om de Revolutionaire Oorlogen te bekostigen. Barère was een vijand van [[Georges Danton|Danton]]; hij en Robert Lindet waren de enigen, die na de herverkiezing van de vordering. Barère werd met het buitenlands beleid belast. Hij zou op 8 pluviôse (27 januari) 1794 pleiten voor het [[Frans]] als enige toegestane taal in Frankrijk met de uitspraak: ''Citoyens, la langue d'un peuple libre doit être une et la même pour tous.'' (“Burgers, de taal van een vrij volk moet voor allen één en dezelfde zijn.”).<ref>[http://www.axl.cefan.ulaval.ca/francophonie/barere-rapport.htm ''Rapport du Comité de salut public sur les idiomes. Le 8 pluviôse an II (27 janvier 1794). Bertrand Barère de Vieuzac'']</ref>
 
Op 9 Thermidor (1794) nam hij actief deel aan de omverwerping van het Schrikbewind[[Terreur (Franse Revolutie)|Terreur]] van [[Maximilien de Robespierre|Robespierre]]. Nadat hij kort daarop was gearresteerd en tot deportatie naar [[Guyana]] veroordeeld, wist hij te ontsnappen, terwijl hij op het [[Île d'Oléron|Île d’Oléron]] was geïnterneerd. Hij moest ondergronds gaan en kon pas na de [[Staatsgreep van 18 Brumaire]] terug boven water komen. Hij bood zijn diensten aan [[Napoleon Bonaparte]] aan, die hem met het opstellen van een wekelijks verslag over de publieke opinie en mening belastte.
 
Tijdens de [[Restauratie (Frankrijk)|Restauratie]] ging Barère naar [[België]] in ballingschap en keerde pas onder de regering van [[Lodewijk Filips I van Frankrijk|Lodewijk Filips]] terug naar [[Frankrijk]]. Tijdens de [[julirevolutie]] (1830) werd hij als afgevaardigde verkozen. Hij stierf op 15 januari 1841 als laatst overgebleven lid van het ''Comité de salut public''.