Witness for the Prosecution (1957): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Opnames: kleine grammaticale correctie |
|||
Regel 102:
De producenten wilden met alle geweld de plot geheimhouden. Ze had er baat bij dat de film zo lang mogelijk in de bioscopen kon draaien. maar dan moest voorkomen worden dat potentiële bezoekers de plot al kenden. Dit was ook de tactiek geweest van de theaterproducenten in Londen en op Broadway en daar had het goed gewerkt. Het begon al tijdens de opnamen waar de acteurs alleen een kopie kregen van het scenario, waarin de laatste tien pagina's ontbraken. Ze moesten een verklaring ondertekenen niets de onthullen van de plot. De sets waren zorgvuldig afgezet en overal stonden bewakers. Als bezoekers later de film ging zien. werd de voorstelling voorafgegaan door de mededeling dat iedereen werd verzocht de plot niet te onthullen.
De opnamen verliepen in een ontspannen sfeer. Wilder kon goed opschieten met de acteurs en was bijzonder gesteld op Charles Laughton en Marlene Dietrich. Hoewel Laughton niet altijd een makkelijk acteur was om mee te werken, hij had zo zijn wisselende stemmingen, ging het goed tussen hem en Wilder. De laatste ontdekte dat de Britse acteur juist erg behulpzaam kon zijn. Toen tijdens de opnamen alleen de reactie van de jury gefilmd hoefde te worden, was de rest van de filmploeg niet op de set. De assistent-regisseur zou de tekst van de rechter, Christine, Robarts, de aanklager voorlezen, waarop de juryleden moesten reageren. Laughton bood aan om de teksten voor te lezen, waarna Wilder en de filmploeg werden getrakteerd op Laughton op zijn best. De acteur las met zoveel vuur de tekst voor van alle rollen, dat Wilder vanaf dat moment Laughton beschouwde als de grootste acteur
Laughton had zich ook in zijn rol vastgebeten. Omdat hij een hartpatiënt moest spelen, wilde hij weleens uittesten hoe zijn omgeving zou reageren op een hartaanval. Hij simuleerde een aanval en viel in het zwembad bij zijn huis. Zijn vrouw, Elsa Lanchester kreeg de schrik van haar leven en sprong samen met een toevallig aanwezige gast in het water om hem te redden. Het is niet bekend wat haar reactie was nadat Laughton onthulde dat het allemaal om een grap ging. Het gebruik van de monocle bij ondervragingen door Laughton in zijn rol als Robart baseerde de acteur op zijn eigen advocaat Florance Guedella, die het trucje regelmatig gebruikte
| |||