Ole Gunnar Solskjær: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Floortje Désirée (overleg | bijdragen)
Regel 26:
Solskjær begon zijn carrière bij [[FK Clausenengen]]. Daarna speelde hij twee seizoenen voor [[Molde FK]], waar hij al snel de aandacht wist te trekken van [[Alex Ferguson]], op dat moment [[voetbaltrainer]] van [[Manchester United]]. Solskjær maakte nadien de overstap naar de [[Premier League]]. In 1996 werd hij [[Kniksenprijs|Kniksen van het jaar]].
 
Bij Manchester United zatbegon hij vrijwel altijd op de bank, hijmaar mocht echterhij vrijwel altijd invallen. Ole Gunnar Solskjær was in die tijd de ideale [[super-sub]]. Ondanks de weinige speeltijd wist hij regelmatig zijn doelpunten mee te pikken, vaak ook op cruciale momenten.
 
Tijdens de [[UEFA Champions League]] finale van 1999 mocht Solskjær ook zijn opwachting maken als invaller. Op dat moment stond tegenstander [[FC Bayern München]] reeds met 1-0 voor. Met deze zelfde stand brak de blessuretijd aan en gaf vrijwel niemand meer een kans voor Manchester United. De [[Duitsland|Duitsers]] zouden de wedstrijd immers "op z'n Duits" kunnen uitspelen en niets meer weggeven. Niets was minder waar, toen in de eerste minuut van de blessuretijd de bal terechtkwam bij [[Teddy Sheringham]] die de bal achter doelman [[Oliver Kahn]] in het net wist te deponeren. De vreugde bij Manchester United en haar supporters was groot, terwijl er bij de Duitsers een flinke teleurstelling zichtbaar was. Toch maakten ze nog kans, aangezien de verlenging voor de deur stond. De wedstrijd liep echter nog even door in blessuretijd en wat niemand voor mogelijk hield gebeurde. Vanuit een corner van [[David Beckham]] ontving Ole Gunnar Solskjær de bal, hij wist Kahn opnieuw te passeren en bezorgde zo Manchester United op deze wijze de beker in de Champions League.