Klassieke conditionering: verschil tussen versies

== Neurale basis ==

[[Bestand:Klassieke conditionering.png|thumb|300px|Gesimplificeerd voorbeeld van het cellulaire mechanisme van klassieke conditionering]]Onderzoek door [[Eric Kandel]]<ref>Kandel, Eric R.; Schwartz, James Harris; Jessell, Thomas M. (2000) [1981], Principles of Neural Science (Fourth ed.), New York: McGraw-Hill, ISBN 0838577016 </ref> naar de kieuwreflex van de zeeslak [[Aplysia californica]] heeft op celniveau het mechanisme blootgelegd dat aan klassieke conditionering ten grondslag ligt. Dit mechanisme, zogeheten [[presynaptische facilitatie]], komt in het kort hier op neer dat twee transmitterstoffen met elkaar samenwerken. Dit zijn de neurotransmitter [[serotonine]] die door de onconditionele stimulus (UCS) en een modulerend interneuron vrijkomt, en [[Calcium]] dat door de conditionele stimulus (CS) wordt opgewekt. Door de convergentie van beide stoffen komt extra neurotransmitter in het presynaptisch neuron vrij. Hierdoor neemt na enkele trials (CS-UCS associaties) de sterkte van de reflex toe. Vooral de timing tussen UCS en CS is hierbij van belang (het optimale interval is 1/2 seconde).

 

==Geschiedenis==