Dijk (waterkering): verschil tussen versies

In de achttiende en negentiende eeuw werd de techniek om zeedijken met [[zinkstuk]]ken te versterken verder verbeterd.<ref>{{aut|Vleesschouwer}} (2012). ''De waterkering:'' zeedijken en vooroevers, [[Vrije Universiteit van Amsterdam]]</ref> De zinkstukken ter versteviging van de dijkvoet werden van gevlochten [[wilgentenen]] en afgedankte visnetten gemaakt. Ze bestaan anno 2018 nog steeds vooral uit [[rijshout]], maar er wordt nu [[geotextiel]], een sterke geweven kunststofdoek, aan toegevoegd. Dit doek moet waterdoorlatend, maar ook zanddicht zijn, er worden dus stringentestrikte eisen aan de maaswijdte gesteld.

|location= Middelburg|publisher= Hogeschool Zeeland}}</ref>. Het afzinken gebeurt door er stenen op te storten.

Een dijk is opgebouwd uit verschillende delen. De binnenteen (ook wel hiel genoemd) en buitenteen zijn de onderranden van de dijk. De buitenteen ligt buitendijks en de binnenteen binnendijks. De kruin is het hoogste gedeelte van de dijk. De kruinbreedte is minimaal 2 m, maar vaak meer in verband met de aanleg van een weg op de kruin.

}} (p49)</ref>.

De kruinhoogte wordt bepaald aan de hand van het [[overstromingsrisico]].

<ref>{{citeer web|url=http://zeeweringenkustbeheer.afdelingkust.be/Userfiles/pdf/Een%20veilige%20kust.pdf|formaat=pdf|title=Een veilige kust|werk=Zeewering en Kustbeheer|opgeroepen=9 mei 2013}}</ref>. Het buiten[[talud]] is een schuin aflopend deel tussen de buitenteen en de kruin. Het buitentalud geeft stevigheid aan de dijk zodat de dijk niet doorbreekt. Het binnentalud is een schuin gedeelte tussen de binnenberm en de kruin. Dit gedeelte dient samen met de buitenberm golfslag die over de dijk heen slaat op te vangen.<ref>[http://resolver.tudelft.nl/uuid:d721630c-642c-48a1-91ab-8f560f0a57ef] {{aut|Galema ''et al.''}} (2006). ''Golfoverslag en sterkte binnentalud van dijken''</ref> De doorstroom van het water kan de buitenberm verzwakken. Het risico dat golven de buitenberm aantasten is gering met uitzondering van erosie.<ref>{{aut|M.B. Groot a, H. den Adel Stoutjesdijk a, C.J. van Westenbrugge}} (1995). 'Risk of dike failure due to flow slides', ''Coastal engineering'', volume 26, Elsevier</ref> In het buitentalud ligt bij de buitenteen een plasberm of kreukelberm. Deze berm dient ter ondersteuning van de glooiingsconstructie, die vaak uit gezette steen bestaat en dus een behoorlijk gewicht is. Halverwege het buitentalud ligt de buitenberm. Deze wordt meestal ontworpen ter hoogte van de ontwerpwaterstand. De functie van de buitenberm is het verminderen van de [[golfoverslag]]. Daarom komt een buitenberm ook meestal alleen bij zeedijken voor. Aan de binnenteen van een dijk wordt soms een brede, lage berm van klei aangebracht. Deze dient om [[piping]] tegen te gaan. Dergelijke bermen worden meestal bij rivierdijken aangetroffen. Bij hoge dijken wordt soms ook halverwege het binnentalud een berm aangebracht. Deze is alleen nodig om de aanleg en het onderhoud te vereenvoudigen. Moderne dijken bestaan meestal uit een kern van zand met daaroverheen een kleilaag van 80 – 100&nbsp;cm. In oude dijken wordt soms ook veen of klei in de kern aangetroffen.