Nederlandse annexatie van Duits grondgebied na de Tweede Wereldoorlog: verschil tussen versies

In het eerste jaar na de bevrijding werden tientallen pamfletten en brochures uitgegeven die gebiedsuitbreiding met het territorium van het voormalige [[Duitse Rijk| Duitse Rijk]] propageerden, bij voorkeur zonder de autochtone Duitse bevolking. Diverse hooggeplaatste figuren, waaronder toenmalig minister van Buitenlandse Zaken [[Eelco van Kleffens]], ventileerden in deze geschriften hun eigen ideeën met betrekking tot gebiedsuitbreiding. Daarbij verschilden de meningen sterk over tot hoever gebiedsuitbreiding moest plaatsvinden. De een wilde slechts enkele grenscorrecties, de ander trok de nieuwe grens tot voorbij [[Hamburg]].

De voorstanders van de annexatie verenigden zich in diverse plaatselijke comités. Op 19 juni 1945 werd het Haagsch Comité tot onderzoek van het vraagstuk der gebiedsuitbreiding van Nederland opgericht. Op een vergadering van dit comité op [[12 juli]] 1945 werd besloten dit comité te splitsen in de Studiegroep Gebiedsuitbreiding, die zich zou bezig gaan houden met het onderzoek naar mogelijke gebiedsuitbreiding, en het Comité van Actie, dat als primaire functie had om het Nederlandse volk voor te lichten over de plannen. Laatstgenoemd comité kreeg zes dagen later, op 18 juli, de naam Nederlandsch Comité voor Gebiedsuitbreiding. De Studiegroep Gebiedsuitbreiding stond onder leiding van [[Philip Idenburg]]. Voorzitter van het Nederlands Comité voor Gebiedsuitbreiding werd voormalig minister van Financiën [[Johannes van den Broek]]. Op [[25 augustus]] 1945 werd door minister Van Kleffens de Staatscommissie ter Bestudering van het Annexatievraagstuk opgericht, die onder leiding van [[Koos Vorrink]] in mei 1946 met een eindrapport betreffende het annexatievraagstuk moest komen.

Het best uitgewerkte annexatievoorstel kwam van [[Frits Bakker Schut]], de directeur van de [[Rijksdienst voor het Nationale Plan]]. Hij was secretaris van het Nederlands Comité voor Gebiedsuitbreiding en verder lid van de Staatscommissie voor de bestudering van het Annexatievraagstuk en van de Studiegroep Gebiedsuitbreiding. Bakker Schut stelde in zijn gebiedsuitbreidingsplan voor om een groot deel van het noordwesten van Duitsland te annexeren. Al het land ten westen van de lijn [[Wilhelmshaven]]-[[Osnabrück]]-[[Hamm (Noord-Rijnland-Westfalen)|Hamm]]-[[Wesel (stad)|Wesel]] zou bij Nederland moeten worden gevoegd, evenals het land ten oosten van [[Limburg (Nederland)|Limburg]], waarbij de grens werd gevormd door de loop van de [[Rijn]] tot dicht bij [[Keulen (stad)|Keulen]] en dan afbuigend richting [[Aken (stad)|Aken]] in het westen. In deze A-variant van het Bakker Schut-plan werden onder andere de grote steden Aken, Keulen, [[Münster (stad)|Münster]], [[Oldenburg (Nedersaksen)|Oldenburg]] en Osnabrück geannexeerd. Bakker Schut had het dan ook over de [[Wezer]]grens en eindigde zijn schrijven met de leus ''Nederlands grens kome aan de Wezer''. In een kleiner plan B werden de West-Rijnlandse steden [[Keulen (stad)|Keulen]], [[Mönchengladbach]] en [[Neuss]] niet geannexeerd. In een derde optie, plan C, was het voorgestelde annexatieplan veel kleiner. Het omvatte gebied ten westen van [[Varel (stad)|Varel]], het gehele [[Emsland]], het gebied rondom [[Wesel (stad)|Wesel]] tot bij [[Kleef (stad)|Kleef]].