Kanji: verschil tussen versies

Het '''kanji''' (漢字) is een van de drie [[Japans]]e schriften en betekent "schrifttekens van Han". Het is overgenomen van de Chinese tekens, [[hanzi|hànzi 漢字 ]], toen de Chinese taal en cultuur voor een groot deel overgenomen werden door [[Japan]]. Een teken in het kanji wordt ook kanji genoemd. Het kanji is [[Logografisch schrift|logografisch]], wat wil zeggen dat elk teken een begrip uitdrukt. Het kanji alleen is niet genoeg om in het Japans te schrijven, daarbij zijn ook [[katakana]] en [[hiragana]] nodig, twee fonetische schriften (vergelijkbaar met het westerse alfabet).

Elke kanji heeft een eigen betekenis, soms ook meerdere betekenissen. Ook kan de betekenis veranderen door er een samenstelling van te maken. Zo kan het karakter 日 worden gelezen als ''hi'' (zon) maar in combinatie met andere tekens wordt het bijvoorbeeld ''nichi'' als in 日曜日 ''nichiyōbi'' (zondag), ''-bi'' (dag v/d week) zoals in 火曜日 ''kayōbi'' (dinsdag) of ''jitsu'' (dag) zoals in 本日 ''honjitsu'' (hedendag). 日wordt verder ook gebruikt in de betekenis van Japan zoals in 日本 ''nihon'' (Japan), 日本語 ''nihongo'' (de Japanse taal).

Kanji hebben meestal meer dan één vaste [[uitspraak (taal)|uitspraak]], maar de uitspraak hangt af van de context. Er zijn wel twee hoofdcategorieën voor de uitspraak te onderscheiden: ''kun'' en ''ONon''. Kun is de Japanse uitspraak (lezing) en ONon de originele (vaak aangepaste) Chinese uitspraak. Het karakter voor één (一) wordt in kun-lezing uitgesproken als ''hito-'' en in ON als ''ichi''. Bovendien kan een Kanji meerdere On-lezingen hebben. Naast de meestgebruikte Han (漢) lezing zijn er ook de Go (呉) lezing en Tou (唐) lezing. De Go lezing was ontleend aan het Chinese Wu dialect dat toen de streek rond Shanghai en Nanjing omvatte en was reeds in Japan in gebruik voor de komst van de Han lezing. Het is nog steeds de voornaamste lezing in Boeddhistische teksten. Een voorbeeld van een woord met zowel een Han lezing als Go lezing is 関西 (het gebied rond Osaka); Han lezing: ''Kansai'', Go lezing: ''Kwansei''. De Tou lezing omvat de lezing uit Tang (618-907) periode en de Song (960-1279) periode, maar werd pas in Japan in de Kamakura periode gebruikelijk. Woorden met Tou lezing zijn onder andere ''isu'' (椅子, stoel) en ''futon'' (布団, dekbed）.

Ook hoeft het niet altijd het radicaal te zijn dat van vorm verandert als meerdere elementen in één kanji worden samengevoegd. In het laatste voorbeeld (酒, alcoholische drank), verandert niet het radicaal (酉, wijnvat), maar juist het andere element (水, water). Ook kan een bepaald element zelf weer uit een radicaal en een of meerdere elementen bestaan. Zo bestaat 亡 (gestorven, dood) uit het radicaal 亠 (dit is een なべぶた ([[nabebuta]]) en heeft verder geen betekenis en kan ook niet los voorkomen) plus een extra penstreekpennenstreek (element zonder betekenis). Het element 水 (water) kan ook los voorkomen en is dan een radicaal op zich. In een woordenboek dat is ingedeeld naar aantal penstrekenpennenstreken, zou deze dan te vinden zijn onder het deel voor 4 penstrekenpennenstreken.

Bij het schrijven van kanji is de volgorde van de streken (~strepen) heel belangrijk. Oorspronkelijk werden kanji uitsluitend met een penseel geschreven. Losse lijnen worden vaak lichtjes aaneengesloten doordat het uiteinde van de penseel, tijdens het optillen, het papier nog raakt. Dit betekent niet meteen dat de kanji onleesbaar wordt; omdat men de beweging van de kwast kan volgen, kan men de kanji herkennen. Als men een verkeerde volgorde hanteert, is in een vluchtig geschreven handschrift de bedoelde kanji nauwelijks meer af te lezen. Dit geldt des-te-meer voor penschriftpennenschrift, want met pen kan men geen dunne en dikke lijnen maken, wat dingen nog onduidelijker maakt. Rustig schrijven en strakke lijnen maken is een alternatief; maar het kost extra tijd en over het algemeen vindt men (Japanners, Chinezen etc.) "blokletter-achtige" kanji niet mooi.