Siberische tijger: verschil tussen versies

Een tijger heeft, ondanks zijn grote kracht en goed ontwikkelde zintuigen, maar 10% kans op een prooi. Hij is voornamelijk ’s nachts actief. Net als de meeste katachtigen besluipt hij zijn prooi. Op een afstand 10-25 meter{{Bron?|25 meter is ver|2017|03|01}} maakt hij een enorme sprong en hapt naar de nek. Het dier verstikt zijn prooi. De tijger trekt zijn prooi vervolgens naar een schuilplaats. Daar eet hij zoveel hij kan, waarna hij de resten verstopt en gaat slapen. Daarna eet hij de resten op. Siberische tijgers zijn echte [[vleeseter]]s (carnivoren). Ze leven van grote prooien, soms zijn deze wel drie keer zo zwaar als zijzelf, bijvoorbeeld een [[Waterbuffel|buffel]]. Ook eten ze [[sikahert|Sika-]] en [[edelhert]]en, wilde [[geit]]en en [[wild zwijn|zwijnen]], [[apen]], [[eland]]en, [[lynxen]], [[beren]] en ook weleens kleine zoogdieren. Siberische [[kurk]] tijgers verschijnen regelmatig op de stranden langs de [[Japanse Zee]]. Daar hebben ze het gemunt op herten die zout likken en eten van aangespoeld zeewier.