Open Vlaamse Liberalen en Democraten: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k corr. |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 1:
{{Infobox politieke partij België
| naam = Open Vlaamse
| afbeelding = Open VLD.svg
| afbeeldingbreedte = 130
Regel 44:
| actief in = {{BE-vlag|Vlaanderen}}<br />{{BE-vlag|Brussel}}
| ideologie = [[Liberalisme]]
| richting = [[
| jongeren = [[Jong
| senioren = [[Zilverblauw]]
| vrouwen = [[Open
| euroorganisatie = [[Partij van Europese
| eurofractie = [[Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa|ALDE]]
| internationaal = [[Liberale Internationale|LI]]
Regel 55:
}}
'''Open Vlaamse Liberalen en Democraten''', afgekort als '''Open Vld''', is een [[Vlaanderen|Vlaamse]] [[liberalisme|liberale]] [[politieke partij]] en is lid van de [[Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa]] (ALDE). Na de [[Nieuw-Vlaamse Alliantie|
[[Jong
== Geschiedenis ==
Regel 71:
In 1982 werd de toen 29-jarige [[Guy Verhofstadt]] voorzitter van de partij. Tijdens hun deelname aan de [[Regering-Martens VI|regering]] werd hij tussen 1986 en 1988 zelfs vicepremier en minister van Begroting. [[Annemie Neyts]] volgde hem op als eerste vrouwelijke partijvoorzitter. In 1989 nam Verhofstadt de voorzittersfakkel weer over. In deze periode schreef hij zijn eerste "burgermanifesten".
===
In 1992 werd de partij onder impuls van Verhofstadt omgevormd naar de ''Vlaamse Liberalen en Democraten'' (VLD). Hiermee hoopte men ten dele komaf te maken met het anti-Vlaamse imago van de partij. PVV werd voorheen soms smalend 'Pest Voor Vlaanderen' genoemd. Naast een nieuwe naam kwamen er ook veel "verruimers" die toetraden tot de nieuwe partij. Vooral enkele bekende figuren uit de toenmalige [[Volksunie]] maakten de overstap, bijvoorbeeld [[Jaak Gabriels]], toenmalige voorzitter van de VU, en [[Hugo Coveliers]].
Vanaf begin [[1990-1999|jaren 90]] ging de VLD er bij elke verkiezing op vooruit.
Regel 80:
Na de [[dioxinecrisis]] in 1999 ging de VLD er opnieuw sterk op vooruit en werd nipt de grootste partij van Vlaanderen. Guy Verhofstadt werd eerste minister van de [[Belgische regering|federale regering]] en [[Patrick Dewael]] [[minister-president]] van de [[Vlaamse regering]]. Beide stonden ze aan het hoofd van een [[Paars kabinet|paarsgroene]] [[coalitie]]. Na de [[Belgische verkiezingen 2003|federale verkiezingen van 2003]] gingen de paarse partijen verder zonder [[Groen!]]. Dewael stapte over naar de federale regering en [[Bart Somers]] werd minister-president.
====
De aanloop naar de [[Vlaamse verkiezingen 2004|Vlaamse verkiezingen van 2004]] werd voor de VLD gekenmerkt door enkele zware aanvaringen tussen figuren aan de top van de partij. Zo werd Hugo Coveliers uit de partij gezet wegens zijn aanhoudende kritiek op het voortzetten van het [[cordon sanitaire]]. Ook moest [[Karel De Gucht]] tijdelijk aftreden als voorzitter. In [[2003]] onthield de partij zich bij de stemming over het toekennen van het [[migrantenstemrecht|vreemdelingenstemrecht]], hoewel altijd was gezegd dat de partij ertegen was. Dit alles zorgde voor een erg slecht resultaat in de verkiezingen. Dit was ook de periode waarin heel wat liberale scheurlijsten werden gevormd zoals het [[Liberaal Appèl]] van [[Ward Beysen]], [[Veilig Blauw]] van [[Leo Govaerts]] en [[VLOTT]] van [[Hugo Coveliers]].
====
De partij verloor zwaar in drie vierde van alle gemeenten waar ze deelnam aan de [[Belgische gemeente-, districts- en provincieraadsverkiezingen 2006|gemeenteraadsverkiezingen]]. Daags na de verkiezingen verzocht voorzitter Somers de interne tuchtcommissie om [[senaat (België)|senator]] [[Jean-Marie Dedecker]] uit de partij te zetten, omdat hij zorgde voor te veel onrust binnen de partij. De tuchtcommissie besliste op [[16 oktober]] [[2006]] dat laatstgenoemde uitgesloten werd uit de VLD.
==== Federale verkiezingen
In februari 2007 besloten de VLD en haar [[kartel (politiek)|kartelpartner]] [[Vivant]] om het kartel op te heffen en onder één vlag naar de [[Belgische federale verkiezingen 2007|federale verkiezingen van 2007]] te trekken op basis van het [[Vierde burgermanifest]] van Guy Verhofstadt, maar ditmaal onder de nieuwe lijstnaam Open Vld in plaats van VLD-Vivant. Ook het Liberaal Appèl nam weer deel aan de eenheidslijst.
Regel 93:
Eind maart 2007 raakte bekend dat [[Willem-Frederik Schiltz]] (1979), zoon van wijlen [[Minister van Staat (België)|minister van Staat]] [[Hugo Schiltz]], op de derde plaats van de [[Antwerpen (provincie)|Antwerpse]] lijst van de Open Vld stond voor de federale verkiezingen van datzelfde jaar.
==== Vlaamse verkiezingen
De [[Vlaamse verkiezingen 2009|Vlaamse verkiezingen]] op [[7 juni]] [[2009]] brachten een grote nederlaag teweeg voor Open Vld. De partij behaalde 14,6% van de stemmen, een daling van 5,2% tegenover [[2004]]. Na de verkiezingsnederlaag te hebben toegegeven, diende voorzitter Bart Somers zijn ontslag in.<ref>[http://deredactie.be/permalink/1.542641 Bart Somers stapt als voorzitter Open Vld, [[deredactie.be]] (7 juni 2009)]</ref> Guy Verhofstadt werd aangesteld als ad interim-voorzitter tot de herfst van 2009.
Regel 100:
In Brussel haalde de partij met haar kopman Guy Vanhengel een historisch overwinning. Ze behaalde 23,07% van de stemmen van de Nederlandse taalgroep in Brussel.
==== Federale verkiezingen
{{Zie hoofdartikel|Belgische federale verkiezingen 2010}}
Op 26 april 2010 viel de [[Regering-Leterme II]] omdat Open Vld geen oplossing meer zag in de onderhandelingen over de splitsing van BHV en de staatshervorming, en uit de coalitie stapte. Dit maakte nieuwe federale verkiezingen noodzakelijk, en onder leiding van [[Alexander De Croo]] voerde de partij campagne. Evenwel verloor de partij 5 kamerzetels en hield er nog 13 over, en ging van 5 naar 4
==== Lokale verkiezingen
{{Zie hoofdartikel|Belgische lokale verkiezingen 2012}}
Op 14 oktober 2012 grepen gemeenteraadsverkiezingen plaats. Her en der liep voor Open Vld de uitslag terug tegenover 2006. Maar in een aantal steden en gemeenten, zoals Hoeilaart, Lokeren, Lochristi, Kapellen en Oudenaarde, kon de partij de burgemeesterszetel behouden, of, zoals in Kortrijk, Staden en Zelzate, de zetel veroveren waar sinds decennia CD&V en socialisten de plak hadden gezwaaid. Zo veroverde Vincent Van Quickenborne in Kortrijk de sjerp. Alexander De Croo nam op 17 oktober diens taken als vicepremier en minister van Pensioenen over, en werd in december opgevolgd door Gwendolyn Rutten als partijvoorzitter.
Regel 135:
== Politiek gedachtegoed ==
De VLD was een
De partij trok in 2006 communicatiespecialist en ''Spinmeister'' [[Noël Slangen]] als strategisch manager van de partij aan, nadien werd hij algemeen directeur. Eind 2008 verliet hij Open Vld nadat de [[Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel]] (BAM) een communicatiecontract had opgezegd met Groep C, het communicatiebureau waarvan Slangen één van de bestuurders is. Op 11 maart 2009 werd bekend dat het partijbestuur van Open Vld Noël Slangen gecoöpteerd had.
| |||