Marcus Aemilius Lepidus (triumvir): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 81.245.168.68 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Wikiwerner |
→Neergang: over strijd om de macht |
||
Regel 29:
Gedurende heel het jaar verbleef Lepidus in Rome als consul. Hij zou echter nooit de kans krijgen om de hem toegewezen provincies te besturen. Na de overwinning van Octavianus en Antonius bij [[Slag bij Philippi|Philippi]] (42 v.Chr.) tegen [[Marcus Junius Brutus|Brutus]] en [[Gaius Cassius Longinus (tirannendoder)|Cassius]] keerden ze zich tegen Lepidus. Op beschuldiging van contact met Sextus Pompeius, die vanuit Sicilië met zijn piratenvloot de Middellandse Zee onveilig maakte, werden zijn provincies hem afgenomen. Er werden echter geen bewijzen gevonden en als verontschuldiging kreeg hij de provincie [[Africa]] toegewezen. De twee andere triumvirs waren hem echter liever kwijt dan rijk en het was pas in 40 v.Chr. dat hij effectief Africa kon besturen. Octavianus had hiervoor gezorgd, zij het alleen maar omdat hij een bondgenoot wilde hebben indien hij in conflict zou komen met Antonius.
Bij de hernieuwing van het triumviraat in 37 v.Chr. werd Lepidus er toch bijgehouden. Het was echter enkel een formaliteit want hij had nu nauwelijks nog enige macht. Het zou niet lang duren voor hij ook effectief verwijderd werd. In 36 v.Chr. besloot Octavianus om Sextus Pompeius uit te schakelen. Hiervoor riep hij de hulp in van Lepidus, die met 12 legioenen vanuit Africa naar Sicilië vertrok. Lepidus zag zijn kans schoon om zich opnieuw te laten gelden. Hij eiste Sicilië voor zichzelf op en zonder op Octavianus te wachten veroverde hij eerst [[Lilybaeum]] en de omringende steden om zich daarna te concentreren op [[Messana]]. De 8 legioenen van Sextus Pompeius die hier gelegerd waren liepen over naar Lepidus die nu beschikte over ongeveer 20 legioenen. Hij voelde zich nu sterk genoeg om zich te verzetten tegen Octavianus.
Lepidus had verschillende van de belangrijkste steden op het eiland ingenomen, maar had het gevoel dat Octavianus hem niet als gelijke behandelde. Lepidus verklaarde dat Sicilië zou moeten worden toegevoegd aan zijn invloedssfeer. Na onderhandelingen stelde hij een alternatief voor: Octavianus kon Sicilië en Africa hebben, op voorwaarde dat hij Lepidus diens vroegere gebieden in Spanje en Gallië teruggaf, die Lepidus wettelijk gezien toekwamen op basis van de Lex Titia.
Er was echter één probleem. Lepidus mocht dan al beschikken over 20 legioenen, zijn soldaten hadden weinig vertrouwen in zijn kwaliteiten. Bovendien ondernam Octavianus verschillende pogingen om hen voor zich te winnen. Toen hij ervan overtuigd was dat een groot deel van Lepidus’ troepen hem steunde, reed hij op een dag het kamp van Lepidus binnen en riep hij de aanwezige troepen op om een nieuwe burgeroorlog te vermijden. Alhoewel zijn opzet aanvankelijk mislukte en hij met een wond in zijn borst moest vluchten, had zijn gewaagde zet wel effect op langere termijn: Lepidus’ troepen lieten hem in de steek.
| |||