Hettieten: verschil tussen versies

Na hun overlijden werden Hettitische koningen op de eerste dag na hun dood [[crematie|gecremeerd]]. Er is een vrij complete beschrijving van het Hettitische Koninklijk Doodsritueel (de ''šalliš waštaiš'') bewaard gebleven waaruit blijkt dat de as enige tijd in een zilveren ''huppur''-vaas op een bed in het Stenen Huis (de É.NA₄) gelegd werd. Wat er daarna precies gebeurde, weten we niet helemaal omdat het document beschadigd is. Wel weten we dat het ritueel veertien dagen duurde en dat uiteindelijk de as werd uitgestrooid ''op de plaats waar de hoofden van paarden en ossen verbrand werden''. Koningsgraven zijn er dus van de Hettieten niet. <ref>{{Aut|Theo van den Hout}} Recent developments is Hittite archeology and history, 2002, ISBN 1-57506-053-1</ref> Op de derde dag van de ceremonie nam de 'Oude Vrouw' de weegschaal en deed alle goud, zilver en edelstenen van de vorst of vorstin in de ene pan maar (waardeloze) kleispecie in de andere pan. Aan het eind van het ritueel smijt zij de weegschaal aan stukken en houdt de stukken omhoog naar de zonnegod als offer.<ref>{{Aut|Christoph Bachhuber}} in Luwian identities, 2013, ISBN 978-90-04-25279-0</ref> Een weegschaal speelde in de tijd van voor de invoering van munten van een gegarandeerd gewicht een belangrijke rol bij iedere betaling. De precieze betekenis van het ritueel is niet bekend, maar de vergankelijkheid van aardse rijkdom is er overduidelijk een thema van.

Al vroeg was Anatolië een gebied waarin een levendige uitwisseling van metalen en andere stoffen plaatsvond. De Hettieten hebben ons erover bericht wat deze stoffen waren en vaak ook wat hun oorsprong was<ref>{{Aut|Annelies Kammenhuber}} in: Eassays on ancient Anatolia and Syria in the second and third millennium BC, 1996, ISBN 3-447-03759-8 </ref>:

*Hans Gustav Güterbock, ''Hittite Historiography: A Survey,'' in H. Tadmor and M. Weinfeld eds. ''History, Historiography and Interpretation: Studies in Biblical and Cuneiform Literatures'', Magnes Press, Hebrew University (1983) pp. 21-35&nbsp;21–35.