Harmonieleer: verschil tussen versies

Het begrip [[tonaliteit]] is een intrinsiek muzikaal gegeven. Feitelijk is tonaliteit de muzikale perceptie (het ervaren) van de verhouding van de tonen rond een waargenomen grondtoon als tooncentrum. Deze ervaring ontstaat door een afwisselend beeld van spanning, stuwing en oplossing binnen een [[toongeslacht]], [[toonsoort]] en [[toonaard]]. Dit spanningsverloop wordt mede bepaald door de onderlinge verhouding van tonen ten opzichte van elkaar en t.o.v. de grondtoon van de toonladder, alsmede de verhouding van de akkoorden ten opzichte van de tonica-drieklank (d.i. het basisakkoord op de grondtoon van de toonladder) en elkaar.

 

Rond 1600 ontstond de begeleide ''[[monodie]]'' (akkoordenbegeleiding onder een melodielijn) en het harmonisch denken (en horen) in akkoorden met betrekking tot de [[grondtoon (muziekleer)|grondtonen]]. [[Jean-Philippe Rameau]] was de eerste theoreticus die de functionele harmonie beschreef, omstreeks [[1722]]. Hij beschreef de harmonische functie van akkoorden.