Napoleon III: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
? - https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Napoleon_III&type=revision&diff=46182804&oldid=45288533 |
|||
Regel 59:
In 1858 werd er door de jonge Italiaanse revolutionair [[Felice Orsini]] een aanslag op hem gepleegd, die mislukte. Napoleon en zijn vrouw raakten – op een snee in Napoleons neus na – niet gewond. Onder de omstanders vielen wel enkele doden en vele gewonden. Het motief was volgens de verklaring van Orsini het optreden van Napoleon tijdens de Italiaanse vrijheidsstrijd in 1848 en 1849. De valse beloften aan de vrijheidsbeweging speelden hierbij een belangrijke rol.
De aanslag herinnerde Napoleon aan zijn tijd bij de [[Carbonari]], de Italiaanse vrijheidsbeweging waar hij in zijn jeugd lid van was geweest, en hij begon de voordelen van een Italiaanse eenheidsstaat in te zien. Oostenrijk zou daardoor verzwakt worden. Maar Italië moest dan wel een koninkrijk worden, en niet – zoals de Carbonari wilden – een republiek. Napoleon besloot in te grijpen in Italië. Oostenrijk werd verslagen, Frankrijk kreeg er twee belangrijke gebieden bij, [[Savoye (land)|Savoye]] en [[Nice]]. Zijn voornaamste Italiaanse bondgenoot was graaf [[Camillo Benso di Cavour]], de eerste minister van [[Sardinië-Piëmont]]. Door zijn medewerking aan de zaak van de Italiaanse eenheid zagen de reactionairen en klerikalen, die Napoleon gesteund hadden, de [[Kerkelijke Staat]] in gevaar komen. Hij was echter van begin af aan van plan geweest na de vestiging van zijn macht op meer democratische wijze te
Verder verliep de militaire loopbaan van de keizer erg goed. Op zijn conto staan de gezamenlijke overwinning met Engeland in de [[Krimoorlog]], de strafexpeditie naar Vietnam (toen nog Frans Indo-China) omdat daar katholieke missionarissen waren vermoord door de Vietnamezen, en de gezamenlijke overwinning met het Verenigd Koninkrijk in de Tweede Opiumoorlog (in China). De Britten waren dus goede bondgenoten van Frankrijk geworden.
| |||