Buster Bailey: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 36:
Aan het eind van 1934 werd Bailey lid van [[Stuff Smith]]s band, de latere band van [[John Kirby]], de Onyx Club Boys. Het sextet van de bassist, ook wel genoemd The Biggest Little Band in the Land, was pionier op het gebied van de kleine jazzcombo's, zoals ze tijdens de jaren 50 populair zouden worden. Een specialiteit van hun repertoire was de bewerking van klassieke Europese composities, waaronder ''Anitra's dance'', de serenade van [[Franz Schubert|Schubert]], ''Impromptus'', ''Nocturnes'' en de titel ''[[Lucia di Lammermoor]]''. Bailey bleef tot 1946 in Kirby's band, maar nam echter gelijktijdig platen op met andere muzikanten. In 1934 en 1935 speelde Bailey ook bij de Mills Blue Rhythm Band en was hij in 1937 sessiemuzikant voor Midge Williams and Her Jazz Jesters. Bovendien nam hij onder zijn eigen naam platen op als Buster Bailey and His Rhythm Busters.
In 1946, na zijn uittreding bij Kirby, had Bailey kortstondig een eigen formatie. In 1947 ging hij naar [[Wilbur de Paris]] en trad met hem op tot 1949. Tijdens de jaren 50 en 60 werkte hij als een veelgevraagd muzikant, bovendien als gast bij [[Eddie Condon]], [[Wild Bill Davidson]] en [[Big Chief Russell Moore]] (1952/53), anders met [[Red Allen (jazzmusicus)|Henry Red Allen]]. Met Allen trad hij in 1959 en 1960 op tijdens het [[Newport Jazz Festival]]. Bailey was lid van de formatie Saints And Sinners (1963/64). In 1965 reactiveerde hij de samenwerking met zijn oude vriend Armstrong en werd lid van diens Allstar-formatie. Bailey trad op tijdens talloze festivals, speelde ook mee in symfonie-orkesten, waaronder bij de theaterversie van [[Porgy and Bess]] en bij filmmuziek-projecten, zoals de film ''[[Splendor in the Grass]]'' van [[Elia Kazan]] en werkte hij af en toe samen met [[Leonard Bernstein]] in 1956 en 1964.
Zijn klarinetspel werd beïnvloed door [[New Orleans (stad)|New Orleans]]-klarinettisten als [[Jimmie Noone]], maar ontwikkelde dit echter verder. Bailey is een belangrijke schakel tussen de traditionele New Orleans-speelwijze en de stijl van Benny Goodman, die veel elementen van Bailey had overgenomen. Hij telt als een van de belangrijkste oudere swingklarinettisten, wiens invloed reikte tot in de late jaren 30. Goodman en [[Coleman Hawkins]] waren onder de indruk van de imposante technische bravoure van de klarinettist. Zijn melodische, bedreven spel bleef steeds blues-betrokken. Volgens [[Bud Freeman]] behoorde Bailey beslist tot de hele groten.
| |||