Rattanakosin (periode): verschil tussen versies

Eerst verzetten de oudere prinsen en andere conservatieven zich met succes tegen de hervormingsagenda van de koning, maar naarmate de oudere generatie werd vervangen door jongere, westers-opgeleide broers van de koning (hij had héél veel broers) nam het verzet af. De koning kon altijd als reden aanvoeren dat het enige alternatief bestuur door het buitenland (als kolonie) was. Hij vond machtige bondgenoten in zijn broers Prins [[Chakkraphat]], zijn minister van Financiën, Prins [[Damrong]], die het binnenlands bestuur en onderwijs organiseerde, en zijn zwager Prins [[Devrawongse]], die 38 jaar minister van Buitenlandse Zaken was. In [[1887]] bezocht Devrawongse Europa om regeringssystemen te bestuderen. Op zijn aanbeveling stelde de koning bestuur in de vorm van een [[Kabinet (politiek)|kabinet]] in, een Rekenkamer en een ministerie van Onderwijs. De semiautonome status van [[Koninkrijk Lanna|Chiang Mai]] werd beëindigd en het leger werd gereorganiseerd en gemoderniseerd.

 

 

In [[1893]] gebruikten de Franse autoriteiten in Indochina een klein grensconflict om een crisis te provoceren. Franse kanonneerboten verschenen bij Bangkok en eisten het afstaan van Lao territorium ten oosten van de [[Mekong]] rivier. De koning probeerde verhaal te halen bij de Britten, maar de Britse ambassadeur gaf de koning te verstaan dat hij zelf maar een overeenkomst met de Fransen moest zien te vinden. Het enige gebaar dat de Britten maakten was een afspraak met Fransen om de rest van Siam intact te laten. In ruil daarvoor moest Siam haar aanspraken opgeven op de [[Tai-Kadai talen|Tai]]-sprekende [[Shan-staat|Shan regio]] in noordoost-Birma ten gunste van de Britten.