Franse koloniale rijk: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Tweede Wereldoorlog: il |
|||
Regel 63:
Het Franse koloniale rijk beleefde tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]] een vrij chaotische toestand. Door de wapenstilstand van juni 1940 met [[nazi-Duitsland]] mocht de regering van [[Philippe Pétain|maarschalk Pétain]] het bestuur van het imperium behouden. Toch begonnen aanhangers van generaal [[Charles de Gaulle]], de [[Vrije Fransen]], vanuit Londen een aantal koloniale bestuurders voor hun zaak te winnen. In de zomer van 1940 kozen Ivoorkust, Frans-Kameroen, heel Frans Equatoriaal Afrika en vrijwel alle Franse bezittingen in de Stille Oceaan de kant van de Vrije Fransen. De rest van het imperium bleef wel trouw aan [[Vichy-Frankrijk]]. Rond dezelfde tijd bezetten Japanse troepen Indochina, al bleven de door Vichy aangestelde koloniale autoriteiten er het bestuur uitoefenen.
In juni 1941 [[operatie Exporter|veroverden de Britten Syrië en Libanon]] op de troepen van Vichy. Beide mandaatgebieden werden daarop onafhankelijk verklaard, al bleven de Fransen, de Vrije Fransen, er tot 1946 de baas. In mei 1942 veroverden de Britten Madagaskar, dat ze pas begin 1943 aan een door de Gaulle benoemd bestuur overlieten.
Toen de Amerikanen en Britten in november 1942 in Noord-Afrika landden, fungeerde daar een tijd met Amerikaanse steun een Frans bestuur dat los stond van zowel Pétain als de Gaulle. De VS erkenden de Vrije Fransen toen niet. Na de [[conferentie van Casablanca]] in 1943 werd een Frans Comité van Nationale Bevrijding, het CFLN, in [[Algiers]] gevormd, dat opnieuw op het hele koloniale rijk greep kreeg en uiteindelijk onder leiding van generaal de Gaulle kwam. Alleen Indochina bleef onder controle van Japan.
| |||