Natiestaat: verschil tussen versies

De nationale staten die na de [[Eerste Wereldoorlog]] in Midden-Europa werden gevestigd, waren halve natiestaten in die zin dat zij zeer grote minderheden van een andere etnische, of pregnanter een andere nationale, signatuur omvatten. Met name in Polen en Tsjechoslowakije behoorden in het [[Interbellum]] tot 40% van de staatsburgers bij andere naties dan die van de nationale staat waarin zij woonden. De daaruit voortvloeiende instabiliteit droeg bij tot de [[Tweede Wereldoorlog]] die in de regelingen van Potsdam (1945), omwille van een blijvende vrede, werd opgelost met een massale etnische en nationale zuivering van die bevolkingsgroepen welke niet pasten bij het nationale karakter van de betrokken staten. Zie daarvoor [[etnische zuivering]]. Nog steeds streven halve, althans zwakke natiestaten naar een versterking van het nationale verband met een assimilatiepolitiek ten aanzien van hun minderheden. En andersom streven die minderheden naar autonomie in de gebieden waar dat democratische legimatielegitimatie kan krijgen omdat zij er de meerderheid vormen, zoals in Spanje de [[Catalanen]]. Een dergelijke strijd leidt in Europa tot politieke spanningen en is alleen in Italië opgelost in de toekenning van verregaande bestuurlijke autonomie aan [[Zuid-Tirol]].