Nefron: verschil tussen versies

Het filtraat uit de proximale tubulus komt vervolgens in de lislus van Henle terecht.

In de lislus van Henle worden door gebruik te maken van het [[tegenstroomprincipe]] nog meer opgeloste stoffen teruggewonnen, maar vooral wordt ook heel veel water weer geresorbeerd. Aan het eind van de lis van Henle is nog zo'n 6% van het water en 4% van de zouten in de [[voorurine]] over.

De lislus van Henle is genoemd naar de ontdekker, de Duitse anatoom [[Friedrich Gustav Jakob Henle]].

Ten slotte komt de overgebleven vloeistof uit in de ''verzamelbuis'', vanwaar het via het nierbekken en de [[urineleider]] naar de [[urineblaas]] stroomt. De wand van de verzamelbuis is normaal niet doorlaatbaar voor water, maar wordt dit wel onder invloed van het [[antidiuretisch hormoon]] (ADH of vasopressine, gemaakt door de neurohypofyse). Bij aanwezigheid van dit hormoon stroomt er dus nog extra water uit het lumen naar het interstitium onder invloed van de in de lislus van Henle door middel van tegenstroom opgewekte osmotische gradiënt. Zo is de urine nog sterker geconcentreerd.