Versie van 17 jul 2018 00:52 bewerken Sietske (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers, Terugdraaiers 32.979 bewerkingen →‎Damesschrijfbrigade Dorcas: denk dat alles wat over de schrijfbrigade te vertellen valt, wel in dit artikel staat. Rode link dus weggehaald. ← Oudere bewerking		Versie van 24 jul 2018 18:05 bewerken ongedaan maken Queeste (overleg \| bijdragen) Terugdraaiers 32.150 bewerkingen →‎Culturele context: zuivere pov weg Nieuwere bewerking →
Regel 20: De romancyclus ''Wilde Rozen'' beschrijft vier generaties vrouwen, te beginnen met dokter Jet die na omzwervingen in Lausanne en Parijs vlak na de Eerste Wereldoorlog met onderwijzeres Fokje in Groningen het geluk vindt. Het tweede deel beschrijft hoe Jets nichtje Minna haar liefdesleven weet te verbinden met de politieke strijd in het Berlijn van de jaren dertig, in de [[Spaanse Burgeroorlog]] en in het Groningse verzet tijdens de bezetting. In het derde deel beperkt de handeling zich tot het Groningen van de Wederopbouw, waar Minna’s nichtje Doortje als verpleegster carrière maakt in het ziekenhuis en na de nodige verwikkelingen gaat samenwonen met haar collega Nel. In het laatste deel, ‘Gevaarlijke vrouwen’ spelen de twee nichtjes van Doortje de hoofdrol, de tweeling Annelies en Joke. Zij maken in de jaren zeventig van alles mee in de Groningse vrouwenbeweging, van kraakpanden tot vrouwencommunes, om alsnog te besluiten als zusjes bij elkaar te blijven. ~~== Culturele context ==~~ Zoals al uit de ironische naamgeving ‘Damesschrijfbrigade Dorcas’ blijkt, was de insteek van het vrouwenkwartet dat ''Wilde Rozen'' schreef, niet serieus. Geen van de auteurs had ooit eerder fictie geschreven. Na ''Wilde Rozen'' ging alleen Marianne Gossije verder in de literatuur, zij werd literair vertaler. Gossije noemt het initiatief typisch voor de toen aantredende generatie van feministische babyboomers, die geen grenzen wilde aanvaarden tussen ernst en ironie, kunst en kitsch en professionele en amateuristische kunstbeoefening. Ook kenmerkend voor die periode was het collectieve optreden. Het paste bij de politieke acties van de jaren zeventig, ‘samen staan we sterk’. Bovendien bood samenwerking bescherming en gezelligheid, belangrijk als je iets voor het eerst doet. Tegelijk was het een statement tegen de hoge cultuur van toen, die gebaseerd was op individuele genieën. Het schrijven van Dorcas was een daad van bevrijding door de toe-eigening van bestaande tradities, ontdaan van de antifeministische aspecten daarvan. ''Wilde Rozen'' geeft een tijdsbeeld van de jaren zeventig: de feministische tegencultuur als een lappenmand van citaten en stijlen. Niet voor niets wordt de omslag van de laatste druk van ''Wilde Rozen'' gesierd door het portret van [[Hannah Höch]], de Duitse dadaïste die van 1926 tot 1936 samenwoonde met de schrijfster [[Til Brugman]] in Den Haag en Berlijn. == Auteurs ==

Wilde Rozen: verschil tussen versies