Verfransing van Brussel: verschil tussen versies

In de late 19e eeuw won de [[Vlaamse Beweging]] verder aan kracht,<ref name="velthoven2"/><!--zie bladzijde 255--><ref name="wils2"/><!--zie bladzijde 59--> wat rechtstreekse gevolgen zou hebben voor de Brusselse situatie.<ref name="gubin"/><!--zie bladzijde 34--> De Beweging ijverde aanvankelijk voor de evenwaardigheid van beide landstalen<ref name="gubin"/><!--zie bladzijde 34--> en de erkenning van het Nederlands in Vlaanderen. Dit voorstel werd door de Franstaligen verworpen:<ref name="swenden"/><!--zie bladzijde 123--> zij eisten een eentalig Frans [[Wallonië]]<ref name="swenden"/><!--zie bladzijde 124--> (steunend op het [[territorialiteitsbeginsel]]), een tweetalig [[Vlaanderen (hoofdbetekenis)|Vlaanderen]] (volgens het personaliteitsprincipe) en een zo groot mogelijke taalvrijheid in Brusselse agglomeratie, en bijgevolg het vrijwaren van de feitelijke hegemonie van het Frans in die stad.<ref name="balans"/><!--zie bladzijdes 32-33--><ref name="velthoven2"/><!--zie bladzijdes 255-256--> De Franstaligen vreesden bij een algemene tweetaligheid van het centrale bestuur Nederlands te moeten leren om banen bij de overheid te kunnen krijgen.<ref name="kesteloot"/><!--zie bladzijde 24--><ref name="kossmann"/><!--zie bladzijde 212--><ref name="balans"/><!--zie bladzijde 35--><ref name="louckx"/><!--zie bladzijde 141--><ref name="swenden"/><!--zie bladzijde 123-->