Imperial Conference: verschil tussen versies

De '''Imperial Conference''', voor 1907 onder de naam '''Colonial Conference''', was een regelmatig terugkerende bijeenkomst waar de leiders van het [[Britse Rijk]] elkaar ontmoetteontmoetten en beleidsafspraken maakten. Na 1944 werd de bijeenkomst vervangen voor [[bijeenkomst voor ministers-presidenten van het Commonwealth]]. De Imperial Conference is 12 keer gehouden, meestal in [[Londen]]. Tweemaal was de bijeenkomst in [[Ottawa (stad)|Ottawa]], de hoofdstad van [[Canada]] en het oudste [[Dominion (Britse Rijk)|dominion]]. Aanvankelijk vond de conferentie incidenteel plaats wanneer de leiders van overzeese gebieden in Londen waren voor een Koninklijke gebeurtenis. Na de [[Eerste Wereldoorlog]] kreeg de conferentie een periodiek karakter.

De bijeenkomst had als doel om de eenheid van het Rijk te verstevigen, maar groeide uit tot het forum waar de dominions hun wensen konden uiten met betrekking tot het loskomen van hun koloniale status. Een markeerpunt daarin was de [[Balfour-declaratie]] die tijdens de Imperial Conference van 1926 aaangenomenwerd aangenomen. In deze Declaratie werden de dominions erkend als aan het Verenigd Koninkrijk gelijkwaardige leden van het [[Gemenebest van Naties]]. De conferentie van 1930 besloot dat ook het wettelijk gezag van het Britse parlement over de dominions in te trekken. Deze maatregel werd doorgevoerd in het [[Statuut van Westminster|Statuut van Westminster van 1931]], hoewel het nog een aantal jaren zou duren voordat alle dominions het statuurstatuut ratificeerderatificeerden. Bij de conferentie van 1930 was het ook opvallend dat [[Zuid-Rhodesië]] deelnam, hoewel het de status had van een zelfregerende kolonie en niet van een dominion.

Tijdens de Imperial Conference van 1932 op het hoogtepunt van de [[Grote Depressie]] maakten de deelnemers afspraken om op elkaars producten geen importheffingen meer toe te passen. Voor landen buiten het Britse Rijk bleven deze heffingen nog wel van toepassing.