Tankstation: verschil tussen versies

Van oudsher zorgde een pompbediende voor het vullen van de tank, zodat de automobilist zelfs niet zijn auto uit hoefde. Terwijl de tank gevuld werd, maakte de pompbediende de ruiten schoon, waarvoor hij een [[fooi]] ontving. De meeste tankstations in Nederland werken met [[zelfbediening]], dus zonder pompbediende, waarbij de klant zelf zijn brandstof tankt en vervolgens aan de kassa afrekent.

 

 

Vanaf circa 2000 is het onbemande tankstation in opkomst, de zogenaamde automatische tankstations, waar de klant met een [[betaalkaart|pinpas]], [[bankkaart]] of [[kredietkaart]] kan betalen. Doordat de exploitant niet hoeft te investeren in een winkel en personeel, is de brandstof bij deze stations doorgaans goedkoper. Bij onbemande stations is geen lpg verkrijgbaar. Zakelijke rijders kunnen hun aankopen betalen met een zogenaamde [[tankkaart]] of tankpas, vaak voor rekening van de werkgever. Die krijgt dan één tot meerdere keren per maand een factuur met een gedetailleerd overzicht van de tankbeurten van alle tankkaarten binnen de onderneming. Bij het tanken moet de gebruiker ook een kilometerstand ingeven, waarmee men het verbruik per auto kan opvolgen.

In Nederland bezitten de grote oliemaatschappijen (met als marktleider [[Royal Dutch Shell|Shell]]) het merendeel van de tankstations. Daarnaast zijn er ook tankstations die merkloze (goedkope) brandstof leveren, dit noemt men een [[witte pomp]].

 

 

== Geschiedenis ==