Pelagius trok rond 380 naar Rome. Pelagius en Caelestius vluchtten naar [[Carthago]] toen [[AlaricAlarik I]] Rome in 410 brandschatte. In 411 werd bij het 15e Concilie van Carthago het pelagianisme veroordeeld. De Noord-Afrikaanse kerk<ref>[http://www.osabel.be/NL/biografie_l.php?id=6 De biografie van Augustinus op de site van de Augustijnen in België: zie vooral de linkwoorden in het linker menu ''Plichten als bisschop'' (onderaan: ''Anti-Pelagiaanse Geschriften'') en ''Noord-Afrika'']</ref> bleef erbij dat Pelagius zijn inzichten moest herroepen, en kreeg daarbij de steun van paus [[paus Innocentius I|Innocentius I]] die Pelagius, in latere instantie, veroordeelde. Eerder, op de synode in Jeruzalem in juli 415, in het leven geroepen door [[Johannes II van Jeruzalem|Johannes II]], bisschop van Jeruzalem, een vriend van Pelagius, was Pelagius' leer orthodox verklaard. Augustinus riep opnieuw een synode bijeen, ditmaal in december 415 in Diospolis (Lydda). Opnieuw wist Pelagius de verzamelde bisschoppen te overtuigen en werd hij vrijgesproken van ketterij. Toen kwamen er synodes in Afrika, waaronder het Concilie van Carthago in 418, en het besluit werd naar de paus opgestuurd, met de aanbeveling, dat als Pelagius vrijuit zou gaan de katholieke kerk 'de autoriteit zou verliezen die ze nog pas was begonnen op te bouwen als de enige macht die de mens kon bevrijden van zichzelf'. Toen excommuniceerde paus Innocentius alle pelagianen, maar stierf drie maanden later.<ref>Moerland, B., ''Montségur'', pp 124,125</ref> De Britse monnik reageerde door in een boek een verweerschrift/geloofsbelijdenis te schrijven en dat met enkele aanbevelingsbrieven naar Rome te sturen. Inmiddels was Innocentius overleden en diens opvolger [[paus Zosimus]] was dusdanig onder de indruk van het verweer, dat hij Pelagius en zijn metgezel [[Caelestius]] vrijsprak.
