Conservatisme: verschil tussen versies

Het conservatisme in [[Nederland]] is geen monolithisch geheel en onder de schaarse conservatieven zijn toch een hoop verschillende invalshoeken te onderscheiden. Sommige Nederlandse conservatieven, zoals [[Joshua Livestro]], pleiten voor het behoud van [[jodendom|joods]]-[[christelijk]]e [[normen en waarden]] zoals die gegolden zouden hebben in de [[1950-1959|jaren vijftig]], die sinds de 'culturele revolutie' van de [[1960-1969|jaren zestig]] vaak met spruitjesgeur werden geassocieerd. Nederlandse conservatieven worden er nogal eens van beschuldigd door hun tegenstanders dat ze terug willen naar de jaren vijftig. Andere conservatieven wijzen echter ook die tijd af. Christelijke conservatieven leggen de nadruk op [[medisch-ethische kwesties]], zoals [[abortus]], [[euthanasie]] en het [[homohuwelijk]]. Weer andere conservatieven streven juist vooral naar een herstel van de [[nachtwakersstaat]] met minder overheidsinmenging en meer particulier initiatief en [[marktwerking]].

 

 

In [[België]] en [[Vlaanderen]] is het conservatisme meer onderwerp van politieke bespreking dan in Nederland. De [[N-VA]] is een centrum-rechtse en Vlaams-nationalistische partij waarvan de voorzitter, [[Bart De Wever]], zich conservatief noemt en zich uitdrukkelijk beroept op het denken van Edmund Burke. Het [[CD&V]] heeft zijn wortels in de conservatieve 19e-eeuwse [[Fédération des Cercles catholiques et des Associations conservatrices|Katholieke Partij]] en wordt ook vandaag soms als een christelijk geïnspireerde conservatieve partij gezien. Het [[Vlaams Belang]] kent veel verschillende vleugels, waaronder een conservatieve, al noemt de partij zichzelf Vlaams- en rechts-nationalistisch.