In Bretagne was origineel de Salische wet niet van toepassing. De eerstgeborene was normaal opvolger van de hertogelijke kroon. Maar in 1365 werd bij het Verdrag van Guérande, dat een einde maakt aan de eerste [[Geschiedenis van Bretagne|BretoenseBretonse successieoorlog]], beslist dat het hertogdom door de [[Jan van Montfort|Montforts]] in mannelijke lijn overgeërfd zou worden, maar dat bij afwezigheid van een mannelijke erfgenaam, het hertogdom zou overgaan op de [[Johanna van Bretagne|Penthièvres]]. Het verdrag had echter niet bepaald wat er moest gebeuren als in beide takken geen mannelijke erfgenamen waren, wat nu het geval was.<ref>Georges Minois. Anne de Bretagne, 1999, Parijs, Fayard.</ref> De Franse koningen begonnen aan het einde van de 15e eeuw pogingen te doen, om de delen van het kroondomein die verloren gegaan waren door de [[apanage]], terug te verwerven. Bretagne was een van hun eerste doelen omwille van het strategische belang als buffer tegen Engeland. [[Lodewijk XI van Frankrijk]] was de eerste die hiermee begon. Hij kocht van de familie Penthièvre de erfrechten op Bretagne voor 50.000 [[écu]]’s in 1480. [[Anna van Beaujeu]] bevestigde die aankoop, als regentes voor [[Karel VIII van Frankrijk|Karel VIII]] in 1485 bij de dood van [[Jan II van Brosse|Jan van Brosse]], de echtgenoot van [[Nicole van Châtillon|Nicole van Penthièvre]]. Karel VIII zou zich hierop beroepen om zijn aanspraken op Bretagne te rechtvaardigen. Frans II, Anna’s vader, liet Anna en haar zus Isabella erkennen als rechtmatige opvolgers door de Bretonse staten-generaal.
