Congres van Berlijn: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
+ afbeelding |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 13:
De [[Vrede van San Stefano]] werd als eerste gematigd. Rusland werd gedwongen het grootste deel van zijn overwinningen af te staan aan de grootmachten. Bismarck bemiddelt en [[Groot-Bulgarije]] wordt verdeeld onder het Ottomaanse rijk, Servië en Roemenië. [[Bulgarije|Zuid-Bulgarije]], beter bekend als [[Oost-Roemelië]], werd aan de Ottomaanse sultan teruggegeven. Slechts een klein semi-onafhankelijk Noord-Bulgarije bleef over. Oostenrijk-Hongarije werd tot ongenoegen van Servië belast met het toezicht op [[Bosnië en Herzegovina]]. Meteen na het congres trokken Oostenrijkse troepen Bosnië en Herzegovina binnen. Daar werden ze niet gezien als bevrijders van het Ottomaanse juk, maar als vijanden. Aan Oostenrijkse zijde vielen vele doden en gewonden. In Wenen worden allerlei noodhospitalen ingericht, onder andere in het paleis [[Schloss Schönbrunn|Schönbrunn]].
Tegen de wil van het Ottomaanse rijk nam Groot-Brittannië [[Cyprus]] in bezit. Als compensatie voor het Russische verlies werd dat land de [[Kaukasus (gebied)|Kaukasus]] aangeboden. En omdat de Fransen hier een probleem in zagen werd hun [[Tunesië]] aangeboden. Italië protesteerde hier tegen, omdat het grote economische belangen had in Tunesië en dat land zelf als kolonie wenste. [[Thessalië]] werd aan Griekenland gegeven, de [[Dobroedzja]] ging naar Roemenië, maar dat land moest dan wel [[Bessarabië]] afstaan aan Rusland.
Bismarck had zijn doel bereikt. Groot-Brittannië was namelijk tevredengesteld met Cyprus en Frankrijk met Afrika (wat het land hopelijk zou afleiden van het verdriet over het verlies van [[Elzas-Lotharingen]]), terwijl de Oostenrijkse bondgenoot een deel van de koek kreeg en daarmee sterker aan Duitsland werd gebonden. Toch was er wrevel: Rusland was teleurgesteld over Bulgarije, terwijl Engeland en Oostenrijk vonden dat het al veel te veel kreeg. De Ottomanen waren boos en voelden wrevel tegen alle grootmachten, terwijl de Britten zorgelijk naar de Franse uitbreiding in Afrika keken. Er was vrede, maar de Europese machten waren tegen elkaar uitgespeeld. De kans op een anti-Duitse coalitie was hierdoor kleiner dan ooit en dat was het belangrijkste doel van Bismarck geweest.
| |||