Jef Rens: verschil tussen versies

{{meebezig}}'''Jef Rens''' ([[Boom (gemeente)|Boom]], [[1 augustus]] [[1905]] - [[Elsene]], [[26 september]] [[1985]]), officieel '''Joseph Laurent Rens''', was een [[België (hoofdbetekenis)|Belgisch]] [[syndicalist]], internationaal ambtenaar en zowel nationaal als internationaal een invloedrijk man betreffende de organisatie van de arbeid en de ontwikkeling van de arbeidsvoorwaarden en de arbeidswetten.

ZoonHij was de zoon van een Nederlander, wasen hijwerkte van 1920 tot 1930 werkzaam als dokwerker, metaalarbeider en diamantbewerker.

In 1927 schreef hij zich in aan de [[ULB]] en werd actief bij de socialistische studenten, waarvan hij de Internationaleinternationale organisatie voorzat. In 1929 en 1930 promoveerde hij tot licentiaat in de economische wetenschappen en licentiaat in de sociale wetenschappen. In 1930 was hij verslaggever over de economische toestand van de diamantsector, op het Wetenschappelijk Nederlands-Vlaams Congres. In 1931-1932 kon hij, dankzij een beurs van de ''Alexander von Humboldt Stiftung'' studeren aan de [[Goethe Universität]] in [[Frankfurt am Main]], waar hij de cursus van [[Hendrik de Man]] volgde.

In 1932 werd hij bij de Nationale[[Nationaal RadioomroepInstituut voor de Radio-omroep]] (NIR) redacteur bij het ''gesproken dagblad''. Hij was tevens actief bij de socialistische vakbond. Hij trouwde met de uit Algerije afkomstige onderwijzeres Marguerite-Laure Pellabeuf (1910-1982), met wie hij vier kinderen kreeg.

In 1935 promoveerde hij aan de ULB tot doctor in de sociale wetenschappen met een thesis die als onderwerp had ''De sociale funderingen van het nationaal-socialisme''. Hij gaf les in sociale psychologie aan de ''EcoleÉcole supérieure ouvrière'' in Brussel (1935-1937).

In 1937 werd hij adjunct-kabinetschef van eerste- minister [[Paul-Émile Janson]]. In 1938 werd hij verkozen tot adjunct-secretaris-generaal van het [[ABVV]] en werd kabinetschef van eerste- minister [[Paul-Henri Spaak]] alsook secretaris van de regeringsraad.

In januari 1941 meldde hij zich in Londen aan bij de Belgische regering. Hij werd onmiddellijk benoemd tot adviseur van de regering en kreeg de opdracht om een verslag te maken over de mogelijkheden tot studie van wat na de oorlog in België moest gebeuren. Zijn concept werd door de regering goedgekeurd en hij werd tot secretaris-generaal en verslaggever benoemd van de in februari 1942 opgerichte ''Commissie voor de studie van de naoorlogse problemen'', die werd voorgezeten door oud-eerste-minister [[Paul van Zeeland]] en waarvan lid waren: [[Louis de Brouckère]], [[Raoul Richard]], [[Gustave Joassart]] en [[Julius Hoste (politicus)|Julius Hoste]]. De commissie werkte met verschillende subcommissies, gewijd aan internationale politiek, culturele problemen, economie, sociale zaken, en wederopbouw. Zij produceerden meer dan 220 rapporten met talrijke voorstellen. Hun werk leverde de basis voor heel wat besluitwetten die van kracht zouden worden na de Bevrijding van het land. Daaronder bevonden zich de besluitwetten die betrekking hadden op de stabilisatie van de munt, de epuratie en de repressie, de bevoorrading en rantsoenering, de prijzencontrole, de vergoedingen voor oorlogsschade, enz. Jef Rens was de spil en gangmaker van dit aanzienlijke werk dat tegen einde 1943 grotendeels was volbracht.

Rens reisde in 1942 naar de [[Verenigde Staten]] als vertegenwoordiger van de Belgische arbeidersorganisaties op de ''Internationale Arbeidsconferentie'' in [[New York (stad)|New York]].

In 1944 vertegenwoordigde hij opnieuw de Belgische arbeidersorganisaties op de ''Internationale Arbeidsconferentie'' in [[Philadelphia]] en werd er tot adjunct-directeur benoemd bij de [[Internationale Arbeidsorganisatie]] (IAO), die zetelde in [[Montreal]]. Hij kwam niet naar België terug na de Bevrijding, maar bleef in Montreal en verhuisde in 1948 mee met het IAO dat zich opnieuw op haar vooroorlogse zetel in [[Genève]] vestigde. Hij werd in 1951 tot adjunct-directeur-generaal van de IAO benoemd.

In 1963 werd hij benoemd tot [[doctor honoris causa]] van de Universiteit San Andrés in [[La Paz (stad in Bolivia)|La Paz]] ([[Bolivië]]), als erkenning voor zijn steun aan de Indianen[[indianen]] van de [[Andes]].

In 1972 werd hij benoemd tot voorzitter van de Raad voor het wetenschappelijk personeel van de [[Katholieke Universiteit Leuven]] en tot voorzitter van het ''Nationaal Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking'' in Brussel. Nadat hij in 1980 met pensioen was gegaan, was hij nog actief in ontwikkelingsprogramma's voor [[Latijns -Amerika]].

Zijn archieven worden bewaard in het Rijksarchief Brussel en in het [[Studie- en Documentatiecentrum voor de Oorlog en de Hedendaagse SamenlevingMaatschappij]] (CEGESOMA).

* (samen met Joseph Bondas), ''La grève de juin 1936: nouveau départ'', 1936.

* ''The Andean Program'', 1961.

* ''Rencontres avec le siècle: une vie au service de la justice sociale'', 1984.

* P. LEVY & W. UGEUX, ''Jef Rens'', 1987 (onuitgegeven).