Nationaal Steun Fonds: verschil tussen versies

In eerste instantie waren de giften van Nederlanders de belangrijkste bron van inkomsten. Minister [[Max Steenberghe|Steenberghe]] stelde op 17 april 1941 via [[Radio Oranje]] dat de Nederlandse regering garant zou staan voor financiële steun aan de families van zeevarenden. Later gaf hij via dezelfde radio twee garanties tot terugbetaling van leningen voor in totaal 30 miljoen gulden aan het NSF af. Van Hall ontwikkelde met verlopen waardeloze effecten een administratiesysteem waarmee de inkomsten van het NSF administratief inzichtelijk werden. Het bedrag dat een geldschieter aan het NSF leende werd op het aandeel vermeld. Alle administratie ging verder op het nummer van het aandeel. Derden zouden uit deze administratie nooit enige naam van een geldschieter kunnen herleiden. Van de ontvangende partij werd een kwitantie gevraagd. De leden van het NSF waren erg vindingrijk in het genereren en bewaren van gelden. Zo pleegden ze naar een suggestie van het hoofd van de afdeling beleggingen van de rijks fondsenrijksfondsen, de [[Walraven van Hall#Bankfraude|grootste bankroofbankfraude uit de Nederlandse geschiedenis]]<ref>Het Nationaal Steunfonds en de financiering van het verzet 1941-1945. Door Prof. Mr. P. Sanders. Uitgeverij Nijhoff, 1960</ref>. De buit was 51 miljoen gulden. In Friesland werd op initiatie van [[Jan Evenhuis]] de zegel ''Nederland herrijst'' uitgegeven, om gelden voor het NSF te verkrijgen. Het NSF had goede contacten met de banken en werd waar mogelijk door de belasting geholpen. In totaal heeft het NSF in de oorlog 84 miljoen gulden doorgesluisd. De regeringsgarantie liep na enkele aanvullingen uiteindelijk op tot 80 miljoen gulden.