Verdrag van Tianjin: verschil tussen versies

Britse handelaren en diplomaten waren na 1850 ontevreden over met name de commerciële resultaten van het [[verdrag van Nanking]] van 1842, dat de de [[Eerste Opiumoorlog]] had beëindigd. Bij dat verdrag waren de havens van [[Kanton (stad)|Kanton]], [[Xiamen]], [[Ningbo]], [[Shanghai]] en [[Fuzhou (Fujian)|Fuzhou]] opengesteld voor handel met het buitenland. Verzet van lokale autoriteiten verhinderde echter nog steeds de mogelijkheid van handel kunnen drijven met het achterland van die havens en het binnenland van China. De Britten waren van opvatting, dat vooral het kunnen aangaan van volwaardige diplomatieke relaties met China en dus het kunnen vestigen van permanente buitenlandse [[Legatie (diplomatie)|legaties]] in [[Peking]] het belangrijkste instrument zou zijn om de handel uit breiden.

In die sfeer vond in 1856 een incident plaats rond het schip The Arrow. Het schip was door de Chinese autoriteiten in Kanton opgebracht wegens piraterij en smokkel. Hoewel die autoriteiten geheel in hun recht stonden, besloten de Britten hier een ''[[casus belli]]'' van te maken, een aanleiding om een oorlog te voeren. Opium was vitaal geworden in de Britse handel op China en in de economie van India. Ondanks de overwinning in de Eerste Opiumoorlog was Groot-Brittannië er niet in geslaagd om het Chinese formele verbod op de invoer van opium opgeheven te krijgen.

In 1858 braken Britse troepen een blokkade bij Dagu. Een Brits-Franse vloot nam korte tijd later [[Tianjin]] in, het commerciële centrum van het noordoosten van China en op ongeveer 150 kilometer van Peking. Dat leidde tot onderhandelingen tussen partijen en het verdrag van Tianjin.

* De opiumhandel werd gelegaliseerd.

Een consequentie van het verdrag was, dat buitenlandse naties in de de verdragshavens concessiegebieden verkregen die zij feitelijk naar eigen inzicht konden besturen.

Met Rusland werd eveneens in 1858 het [[verdrag van Aigun]] gesloten. Rusland kreeg het gebied ten oosten van de rivier de [[Amoer (rivier)|Amoer]] dat nu globaal de [[Kraj Amoer]] en de [[Kraj Primorski]] is.

De bereidheid tot implementatie van deze maatregelen was van de zijde van het keizerlijk hof in Peking afwezig. Het gevolg was, dat de Britten en Fransen twee jaar later Peking bezetten. De keizer en het grootste deel van het hof vluchtten naar [[Rehe (provincie)|Rehe]] ten noorden van de [[Chinese Muur|Grote Muur]]. [[Yi Xin|Prins Gong]], een halfbroer van de keizer, voerde de nieuwe onderhandelingen met de Britten en Fransen die zouden leiden tot de [[Conventie van Peking]] van 1860.

* {{en}} Rowe, William T. (2009) China's Last Empire: The Great Qing, Belknap Press of Harvard University Press, {{ISBN |9780674036123}}

* {{nl}} Haar, Barend J. ter (2009) Het hemels mandaat. De geschiedenis van het Chinese keizerrijk Amsterdam: Amsterdam University Press {{ISBN |978-90-896412-05}}