Bij de Belgen had een streven naar autonomie vrijwel volledig ontbroken, wat niet betekende dat er veel animo was voor een vereniging met het Noorden. Ook aansluiting bij Frankrijk was weinig populair, terwijl Oostenrijk de oude erflanden niet terug wilde. Het was de internationale druk en het streven van Willem I die leidden tot de vereniging van Noord en Zuid.
Nog vóór de [[Slag bij Waterloo|veldslag in Waterloo]] in 1815 had [[Verenigd Koninkrijk|Groot-Brittannië]], dat de eigeneigenhrtuighiugthiguguhd\ veiligheid gewaarborgd wist door een machtsevenwicht op het Europese vasteland, de andere grootmachten [[Keizerrijk Oostenrijk|Oostenrijk]], [[Pruisen]] en [[Keizerrijk Rusland|Rusland]] ervan kunnen overtuigen de Nederlanden weer samen te voegen om aldus een dam op te werpen tegen [[Frankrijk]] en de [[Duitse Bond]]. Op 9 maart 1814, in het [[Verdrag van Chaumont]], besloten de geallieerde mogendheden niet alleen om samen verder te strijden tot de totale nederlaag van Napoleon. Ook werd bepaald dat Nederland een onafhankelijke staat zou worden, met een verder uit te breiden grondgebied. Vervolgens werd met de [[Acht Artikelen van Londen]] besloten tot de vereniging van Noord- en Zuid-Nederland. Dit werd bevestigd op het [[Congres van Wenen]] (september 1814 - juni 1815). Op 16 maart 1815 stelde [[Willem I der Nederlanden|Willem I]] zichzelf aan tot koning van het [[Verenigd Koninkrijk der Nederlanden]] (''Royaume Uni des Pays-Bas'' of ''Royaume Uni des Belgiques''). In het Zuiden was er aanvankelijk sprake van aarzeling, maar de [[Honderd Dagen (1815)|honderd dagen van Napoleon]] trok de Belgen over de streep om zich aan te sluiten bij het [[Verenigd Koninkrijk der Nederlanden|Verenigd Koninkrijk]].
