Yamaha 250cc-racers 1960-1972: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
1 (onbereikbare) links aangepast en 1 gemarkeerd als onbereikbaar #IABot (v1.5.4) |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 70:
Begin januari 1969 maakte Yamaha bekend te zullen stoppen met wegraces. Daarmee haakte de laatste Japanse fabrikant af, want ook [[Kawasaki (motorfiets)|Kawasaki]], dat zich beperkt had tot steun aan [[Dave Simmonds]] in de 125cc-klasse, was gestopt. Phil Read en Bill Ivy kregen de nieuwe 250- en 350 cc productieracers van Yamaha (TD 2 en [[Yamaha TR 2|TR 2]]) aangeboden, maar Ivy vertrok naar het [[wegrace 350 cc|350 cc]] team van [[Jawa (motorfietsmerk)|Jawa]] en Read ging zich bezighouden met de ontwikkeling van een [[viertaktmotor|viertaktracer]] van [[Weslake]].
Inmiddels waren de Yamaha productieracers populair onder privérijders. [[Kent Andersson]] en [[Rodney Gould]] hadden met de TD 1 C al goed gepresteerd in het seizoen 1968. De TD 2 was eigenlijk voor races in de [[Verenigde Staten (hoofdbetekenis)|Verenigde Staten]] bedoeld, en moest daarom nog steeds op een seriemodel lijken, maar Yamaha kreeg in 1969 weinig concurrentie in het WK. Alleen [[Ossa]] en [[Benelli (motorfiets)|Benelli]] waren als fabriek nog actief, naast MZ, dat echter niet aan alle races deelnam. Men wist echter al dat vanaf 1970 250
De Benelli's bleken in 1969 nog te sterk voor de Yamaha TD 2. [[Kel Carruthers]] werd er wereldkampioen mee, maar Kent Andersson won in Duitsland en Finland. Phil Read kwam slechts enkele malen aan de start. Hij won de [[Grand Prix-wegrace der Naties|GP des Nations]] in Imola met een Yamaha, maar hij was eigenlijk naar Italië gereisd in de veronderstelling dat Benelli hem daar een viercilinder zou geven. Kent Andersson eindigde het jaar als tweede in de 250cc-eindstand.
Regel 360:
==Trivia==
=== Méér dan 44 pk ===
Het begrip "meer dan 44 pk" was niet alleen een garantie die Yamaha voor het vermogen gaf, maar feitelijk ook een grap. Het werd opgegeven voor de
{{Appendix|2=
| |||