Christenvervolgingen door Diocletianus, Galerius en Maximinus: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 1:
[[Bestand:Diocletian_Bueste.JPG|thumb|Buste van Diocletianus]]
De verschillende golven van georganiseerde [[christenvervolgingen]] in het eerste [[decennium]] van de vierde eeuw onder de Romeinse keizers [[Diocletianus]], [[Galerius]] en [[Maximinus II Daia|Maximinus]] werden mogelijk gemaakt door de [[edict|edicten]] die zij uitvaardigden. De inhoud ervan werd indirect overgeleverd via de geschriften van de christelijke schrijvers [[Lactantius]] en [[Eusebius van Caesarea]].
== Achtergrond ==
De twee bepalende factoren zijn, de [[Keizercultus]] en de [[Crisis van de derde eeuw]]. Tijdens de crisis van de derde eeuw heeft het Romeinse Rijk te kampen met een snelle opeenvolging van [[soldatenkeizers]]. Eenheid in het rijk, maar vooral in het [[Romeins leger]] was belangrijk. Versplintering in welk segment dan ook moest worden vermeden. Keizer [[Decius]] en vooral keizer [[Aurelianus]] hechtten een enorm belang aan de keizercultus en Aurelianus gaf hemzelf de titel ''deus et dominus natus'' (God en geboren heerser). Diocletianus kon zich vinden in deze principes.<ref>Bowman, A., Cameron, A., Garnsey, P., (eds) The Cambridge Ancient History: Volume 12, The Crisis of Empire, AD 193–337, 2nd Edn., Cambridge University Press, 2005. ISBN 0-521-30199-8</ref>
==Vervolgingen onder de keizers Diocletianus en Galerius (ten oosten van het Rijk)==
| |||