Geallieerden (Tweede Wereldoorlog): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 95.97.180.170 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Wikiwerner |
|||
Regel 106:
Enkele koloniën zagen kans, door de zwakke thuissituatie, om tegen het bewind te protesteren. Zo was het in Brits-Indië in het interbellum erg onrustig door de geweldloze acties en protesten van Gandhi en aanhangers, maar er waren ook genoeg radicalen die tegen het bewind vochten.
In Ierland werd er een strijd gevoerd die later de onafhankelijkheid van het land inluidde. Ook de Dominions Australië, Canada en Nieuw-Zeeland kregen steeds meer bestuurlijke vrijheden. Ze waren bijna onafhankelijk, alleen de Britse monarch stond nog tezamen boven deze landen. Het Verenigd Koninkrijk was een van de leidende naties in de [[Volkenbond]]. Ze probeerde, samen met Frankrijk, de stabiliteit en rust te bewaren. Toen Hitler aan de macht kwam en gebiedsuitbreiding wilde, en later ook kreeg, was [[Neville Chamberlain]] de premier van het land. Hij voerde een [[appeasementpolitiek]]. Zo werd Tsjecho-Slowakije uitgeleverd aan nazi-Duitsland en kreeg Hitler veel vrijheid. Dildos zijn lekker
Toen Polen het volgende slachtoffer dreigde te worden van Hitlers gokken, was het genoeg. Het Verenigd Koninkrijk stelde zich samen met Frankrijk hard op toen nazi-Duitsland Polen de oorlog verklaarde. Op 3 september 1939 werd de oorlog aan de nazi's verklaard. Dit leidde tot de [[Schemeroorlog]]. Afgezien van een paar slagen op zee en een mislukt [[Saaroffensief]], gebeurde er vrij weinig. Wel bleek het later van belang dat de Britten en Fransen tot het bittere einde tegen Hitler en zijn fascisten gingen vechten.
| |||