Iconoclasme: verschil tussen versies

== Gevolgen ==

Tijdens het iconoclasme werden in kerken de [[fresco (schilderterm)|fresco]]'s en [[mozaïek]]en overschilderd soms met geometrische of natuurlijke patronen. De [[icoon (schilderkunst)|iconen]] werden vernietigd. De iconoclasten gingen zelfs zo ver, dat ze de [[miniatuur (handschrift)|miniaturen]] uit boeken verwijderden. Het [[Tweede Concilie van Nicea|Concilie van Nicea II]] in [[787]], bijeengeroepen door keizerin Irene, behandelde het iconoclasme. De vraag was : Mag men wel beelden vereren of niet? De uitspraak was : Geen ''latreia'' (de eredienst die aan God zelf en aan Hem alléén toekomt, de H. Communie, waar volgens het Orthodoxe geloof Christus Zelf tegenwoordig is), wel ''dulia'' (Proskinis timitiki "neervallen vóór (iets) met of uit vrees en eerbied", oftewel een "eerbiedige" verering), geen aanbidding, maar wel verering. Deze Oros van het zevende oude en algemene oecumenische concilie bepaalde aldus dat is voorgeschreven dat de gelovige (orthodoxe) christen met een ''proskinis timitiki'' en niet met ''latria'' de heilige iconen moet vereren. Uit het voorafgaande kan geconstateerd worden dat de gewijde iconen met eerbied vereerd moeten worden. Als een genadevolle afbeelding van het "oerbeeld" van God. Als een verblijfplaats van de genade die door de wijding met de icoon verbonden is. Daarom wordt de icoon ook heilige icoon genoemd. De gewijde iconen ''mogen'' aanbeden worden, niets ''moet''. In de Oosterse Kerk duurde de beeldenstrijd evenwel voort. In [[843]] wonnen de monniken; het vervaardigen van afbeeldingen van heiligen werd, op aandringen van keizerin Theodora, opnieuw toegelaten. Het herstel van de iconen als voorwerpen van verering wordt tot op heden jaarlijks door de [[Oosters-orthodoxe Kerk]] herdacht met de Triomf van de orthodoxie (eerste zondag van de Grote [[vasten]]).

 

{{Commonscat|Iconoclasm}}