Willy Claes: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting
Zinsbouw verbeterd
Regel 60:
Eind jaren tachtig kwam hij in opspraak inzake schandalen en onregelmatigheden rond de socialistische mutualiteiten. Hij was toen de vicevoorzitter van de SM; [[Edmond Leburton]], met wie hij ook al in de Ibramcoaffaire verzeild geraakt was, was voorzitter. Leburton werd vervolgd, maar Claes verklaarde zich parlementair onschendbaar en ontkende de beschuldigingen. Ook tijdens de [[UNIOP-affaire]] maakte Claes hier gebruik van. Hij was een van de politici die via de UNIOP-onderzoeken nepstudies lieten verrichten en zo geld ophaalden voor hun dure verkiezingscampagnes.
 
In het buitenland kreeg hij vanaf 1992 bekendheid toen hij van 1992 tot 1994 minister van Buitenlandse Zaken was in de [[regering-Dehaene I]]. Als minister pleitteijverde hij voor de terugtrekking van de Belgische blauwhelmen ijverde tijdens de [[Genocide in Rwanda|Rwandese genocide]]<ref>[http://books.google.be/books?id=9Tq_zbETHHwC&pg=PA188#v=onepage&q&f=false {{aut|Frederik Grünfeld, Anke Huijboom}}, ''The Failure to Prevent Genocide in Rwanda: The Role of Bystanders'', p. 188]</ref>. In september 1994 verliet hij de nationale politiek om secretaris-generaal van de [[NAVO]] te worden, een mandaat dat hij tot in 1995 uitoefende.
 
In de periode december 1971-oktober 1980 zetelde hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook in de [[Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap]], die op 7 december 1971 werd geïnstalleerd. Vanaf 21 oktober 1980 tot oktober 1994 was hij lid van de [[Vlaamse Raad]], de opvolger van de Cultuurraad en de voorloper van het huidige [[Vlaams Parlement]].