Aanslaggevoeligheid: verschil tussen versies

De eerste generatie synthesizers werden weleens gekscherend "deurbellen" genoemd. Je drukte op een toets, er kwam geluid uit, en dat was het. Voor [[pianist]]en viel er niet op te spelen, omdat het toetsenbord niet reageerde op de wijze van spelen: hard of zacht [[touchétoucher]] had geen enkel effect op het volume of de [[klankkleur]] van het gespeelde. Synthesizers kenden maar twee standen: geluid en geen geluid, er was geen tussengebied. Ook veel orgels, zoals bijvoorbeeld de [[Hammondorgel|Hammond]], waren niet aanslaggevoelig. Soms hadden die dan wel een pedaal om het volume te regelen.

Na een aantal initiële experimenten met de wijze waarop het touchétoucher werd geregistreerd en omgezet in klankkleurdata is er tegenwoordig een [[MIDI]]-standaard voor aanslaggevoeligheid die door bijna alle MIDI -geluidsbronnen wordt 'begrepen'. Deze standaard valt grofweg uiteen in twee soorten aanslaggevoeligheid: