Axelse klederdracht: verschil tussen versies

Aan het eind van de zestiende en het begin van de zeventiende eeuw kwamen boeren uit [[Walcheren]] en [[Zuid-Beveland]] naar het land van Axel, dat toen geheel omringd was door water.<ref name=":0">{{Citeer boek|taal=nl|auteurlink=|auteur=Constance Nieuwhoff|medeauteurs=|url=|titel=Klederdracht, een reis langs de levende streekdrachten van Nederland|uitgever=Contact, Amsterdam|datum=1976|pagina's=|ISBN=9025430317}}</ref> Het land van Axel bleef in handen van de geuzen, terwijl het omringende land van het huidige [[Zeeuws-Vlaanderen|Zeeuws Vlaanderen]] bezet was door de Spanjaarden tijdens de [[Tachtigjarige Oorlog|tachtigjarige oorlog]]. In dat omringende land, waar men voornamelijk katholiek was, wordt al sinds lang geen traditionele kleding meer gedragen. Door de geïsoleerde ligging van het protestantse Axel bleef de kledingtraditie in stand. Tussen 1584 en 1795 was het Land van Axel kerkelijk ingedeeld bij de [[Classis (religie)|classis]] van Walcheren. In de [[Franse tijd in Nederland|Franse tijd]] werd dit contact met Walcheren verbroken. Er kwamen toen geen boeren vanuit Walcheren naar Axel, waardoor de klederdracht zich anders ging ontwikkelen. Tot ca. 1850 blijft de klederdracht nog herkenbaar als gelijksoortig aan de [[Walcherse klederdracht]], maar daarna ontwikkelde de dracht zich en werd steeds uitgebreider.<ref name=":0" /> Rond 1870 zouden de typerende vleugels boven de schouders ontstaan zijn.<ref name=":1">{{Citeer web|url=http://gertvandewege.blogspot.nl/2013/05/juliana-in-klederdracht.html|titel=Juliana in klederdracht|bezochtdatum=2017-12-24|werk=gertvandewege.blogspot.nl}}</ref>

De hoge schouders, "vleugeltjes", ontstaan uit de geplooide omslagdoek, worden inmiddels gemaakt uit een zijden doek met een geborduurd of geweven patroon van bloemen. De vleugeltjes worden met spelden op het papier, maar ook aan de taille vastgezet. De vleugels zijn zo hoog dat ze soms boven de oren uitkomen.<ref name=":1" /> Op de rug wordt het geheel bij elkaar gehouden met een stevige naald. Als de vleugeltjes 's avonds worden afgedaan, zorgt de vrouw dat ze in de vorm blijven.<ref name=":0" />

De doordeweekse vrouwendracht is uiteraard eenvoudiger dan de zondagse en er worden minder kostbare stoffen gebruikt. Er was ook een verschil tussen de "zware" calvinisten en de meer gematigden. De zwaren droegen donkerder en soberder kleding en geen gouden sieraden.<ref name=":1" />

Een deel van het haar van de vrouwen wordt naar voren gekamd, en in twee delen gespiltst, de uiteinden worden in elkaar gedraaid, en vervolgens worden de twee strengen over een lint naar achteren gevouwen, over een lint dat om het hoofd is gebonden naar achteren gevouwen. De twee haarlokken worden "blissen" genoemd. De rest van het haar wordt bij elkaar gebonden en omhoog gestoken.<ref name=":0" /> De zondagseondermuts vrouwendrachtis omvatvan eenwitte ondermutszij enof goudenkatoen, hoofdsieradenaan waaroverheende rand voorzien van een kanten kapjerandje, dat geborduurd wordt met witte kraaltjes. DeAan kapjesde zijnachterkant onopvallenderheeft dande dieondermuts welketwee opstroken Walcherendie enover het hoofd Zuid-Bevelandgekruist worden gedragenvastgespeld. De bovenmuts wordt, van achterenhet type [[Hul (muts)|hul]], bestaat uit een bol met ingevouwen plooitjes, die ''klakje'' wordt genoemd. Aan deze hul zit een blauwestrook strikversierde afgeslotenkatoen, de ''reep.'' TotOp doordeweekse dagen is de hoofdsieradenkatoenen behorenstrook rechtvoorzien van ingeweven patronen, die verder geborduurd is, dit alles wit op hetwit. hoofdDe staandezondagse spiraalvormigereep krullen is van Vlaamse kant, meestal met een motief van kieviten met een bloemenvaas telkens tussen twee vogels in. <ref name=":0" />