Congres van Berlijn: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 1:
[[Afbeelding:1895 reichskanzlerpalais.jpg|thumb|300px|Het ''Reichskanzlerpalais'', waar het congres plaatsvond]]
Tijdens het '''Congres van Berlijn''' in 1878 werd onder leiding van de [[keizerrijk Duitsland|Duitse]] rijkskanselier [[Otto von Bismarck]] de zogenaamde ''[[Grote Oosterse Kwestie|Oosterse kwestie]]'' opgelost.
Tijdens de [[Russisch-Turkse Oorlog (1877-1878)]] maakte [[Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland|Groot-Brittannië]] zich zorgen over zijn aandelen in het [[Suezkanaal]]. Na afloop van deze oorlog had [[keizerrijk Rusland|Rusland]] de [[Ottomaanse Rijk|Ottomanen]] de [[Vrede van San Stefano]] opgelegd, die Rusland en [[Vorstendom Bulgarije|Bulgarije]] de macht over de Balkan zou verschaffen. De verdere inname van [[Azië|Centraal-Azië]] door Rusland stond de grote Europese machten bovendien niet aan. [[Oostenrijk-Hongarije]] en Engeland protesteerden en al snel dreigde een oorlog.
Regel 14:
Tegen de wil van het Ottomaanse rijk nam Groot-Brittannië [[Cyprus]] in bezit. Als compensatie voor het Russische verlies werd dat land de [[Kaukasus (gebied)|Kaukasus]] aangeboden. En omdat de Fransen hier een probleem in zagen werd hun [[Tunesië]] aangeboden. [[Thessalië]] werd aan Griekenland gegeven, de [[Dobroedzja]] ging naar Roemenië, maar dat land moest dan wel [[Bessarabië]] afstaan aan Rusland.
Bismarck had zijn doel bereikt. Groot-Brittannië was namelijk tevredengesteld met Cyprus en Frankrijk met Afrika (wat het land hopelijk zou afleiden van het verdriet over het verlies van [[Elzas-Lotharingen]]), terwijl de Oostenrijkse bondgenoot een deel van de koek kreeg en daarmee sterker aan
==Zie ook==
| |||