Chromatiek: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Madyno (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Madyno (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 10:
De chromatische tonen '''E#''', '''B#''', '''F♭''' en '''C♭''', zijn [[Enharmoniek|enharmonisch]] gelijk aan de respectievelijke [[stamtoon|stamtonen]] '''F''', '''C''', '''E''' en '''B''', vanwege de [[diatoniek|diatonische]] halve toonafstanden '''B'''-'''C''' en '''E'''-'''F'''.
 
Oorspronkelijk was de verlaagde [[toon (geluid)|toon]] iets hogerlager en een verhoogde toon iets lagerhoger dan het exacte midden van de hele toonafstand,; metzo andereis woorden:bijvoorbeeld de '''B♭''' was iets hogerlager dan de '''A#'''. [[Strijker (snaarinstrument)|Strijker]]s [[intonatie (muziek)|intoneren]] heden ten dage nog steeds zo veel mogelijk deze zuivere tonen, die op een [[Piano (instrument)|piano]] niet ten gehore kunnen worden gebracht. De huidige [[gelijkzwevende stemming]] verdeelt als het ware de valsheid gelijkelijk over alle [[interval (muziek)|interval]]len, waardoor chromatiek vrijelijk kan worden toegepast, maar het oorspronkelijk grote kleurverschil tussen de [[toonsoort]]en is verdwenen. (Zie: [[Harmonieleer]])
 
In de [[geschiedenis van de klassieke muziek]] heeft de chromatiek zich geleidelijk aan ontwikkeld tot een middel om het aantal toonsoorten uit te breiden.