Ivan Toergenjev: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 28:
Van 1847 tot 1851 bevond Toergenjev zich in Parijs, waar hij getuige was van het [[revolutiejaar 1848]] en kennismaakte met onder andere [[Alexander Herzen]]. Na zijn Parijse periode keerde hij terug naar Rusland, waarna hij weer naar Frankrijk toog en lange reizen door Duitsland en Italië maakte. Toergenjevs relaties in Engeland en Frankrijk (Herzen, Bakoenin) kwamen hem in Rusland op beschuldigingen van revolutionaire activiteiten te staan. Deze beschuldigingen werden door hem fel bestreden: hij was altijd vóór liberale hervormingen, maar tegen gewelddadige revolutie. In 1864 werd hij uiteindelijk vrijgesproken. Vanaf die tijd zou hij in het Westen wonen ([[Parijs]], maar ook Duitsland en Engeland), als een typische Russische emigré (hij was een vaak geziene gast op soirees), en nog slechts voor korte verblijven zijn vaderland bezoeken. Pas in de laatste jaren van zijn leven bracht hij weer wat langere perioden in Rusland door. Hij bracht er onder andere een bezoek aan [[Leo Tolstoj]], met wie hij eerder gebrouilleerd was geraakt. In de zomer van 1882 verhinderde ziekte (kanker in schouder en ruggengraat) hem echter Rusland andermaal te bezoeken. Zijn laatste levensjaar bracht hij zittend door, omdat hij niet meer kon liggen. Hij dicteerde zijn laatste verhaal (''Le fin'') aan Pauline Viardot. In september 1883 stierf hij uiteindelijk na een lang ziekbed te Bougival.
 
[[Bestand:Turgenev by Repin.jpg|thumb|right|200px|Ivan Toergenjev, door [[Ilja Repin]]]]
Toergenjev kende een enerverend, bewogen en rijk gevuld leven, hetgeen diverse veelgeprezen biografieën heeft opgeleverd. Vermeldenswaard is ook het boek 'Toergenjevs liefde' (2003) van de Nederlandse schrijfster [[Daphne Schmelzer]], over Toergenjevs liefde voor Pauline Viardot.
 
== Werken ==
[[Bestand:Turgenev by Repin.jpg|thumb|right|200px|Ivan Toergenjev, door [[Ilja Repin]]]]
Toergenjev begon eind jaren dertig met het schrijven van gedichten, maar kreeg pas eind jaren veertig echt succes met een reeks korte verhalen en schetsen (''Jagersverhalen''). Zijn grote naam ontleent hij echter aan zijn romans.
 
Als romancier was Toergenjev meer toeschouwer dan deelnemer. Toergenjev geeft in al zijn romans duidelijk aan getuige te zijn van zijn tijd. In zijn romans worden verschillende maatschappelijke problemen behandeld. In ''Roedin'' wordt het probleem van de 'overbodige man' opgevoerd, de man die 'overschiet', een typische figuur in de Russische maatschappij die al eerder was beschreven door [[Aleksandr Poesjkin|Poesjkin]]. ''[[Het adelsnest]]'' geeft een beeld van het ouderwetse leven op het Russische platteland en van de druk van Europese invloeden. ''Aan de vooravond'' belicht het probleem van de man van de daad, waarmee ook andere Russische schrijvers zich bezighielden. ''[[Vaders en zonen]]'' beschrijft het probleem van de idealisten van de jaren veertig en de radicalen van de jaren zestig, terwijl ''Rook'' het conflict behandelt tussen westers-gezinden en [[slavofielen]], en ''Nieuwe gronden'' de beweging van de populisten beschrijft.
 
[[Bestand:Turgenev 1879 by Dmitriev-Orenburgsky.jpg|thumb||190px|left|''Toergenjew tijdens de jacht'', door [[Dimitri Orenburgski]], 1879.]]
Toergenjev is een realist bij uitstek: hij neemt het menselijk leven serieus. Typerend voor zijn verhaaltechniek is het optreden van een verteller, een rijpe wijze man die anderen iets over vroeger vertelt. Steeds geeft Toergenjev blijk van een diepe kennis van het menselijk hart, vooral ook van het jonge meisje dat haar eerste liefde beleeft. Vrouwen zijn vaak het moedigst en meest edel in de romans van Toergenjev, mannen zijn vaak intellectueel, gevoelig en sympathiek, maar doorgaans ook slap en machteloos. Exemplarisch is zijn novelle ''[[Eerste liefde]]'', welke wel geldt als een hoogtepunt in het korte proza uit de negentiende eeuw.