Siliconen: verschil tussen versies

De stabiliteit bij verhitting van deze polymeren is een stuk groter dan die van polymeren die op koolstof gebaseerd zijn en dit maakt ze bij uitstek geschikt voor toepassingen bij hogere temperaturen. De thermische degradatie is vooral bestudeerd door Grassie en Macfarlane die een aantal lineaire silicoonpolymeren onderwierpen aan [[Thermogravimetrische analyse|thermogravimetrie]] (TGA) en thermovolatilisatie-analyse (TVA). Zij toonden aan dat de polymeren bij hoge temperaturen depolymeriseerden en weer ringvormige oligomere siloxanen vormden. In wezen worden daarmee weer vergelijkbare verbindingen gevormd als waaruit via ringopening siliconen met een hoge molecuulmassa vervaardigd worden. De temperaturen waarbij dit gebeurt liggen in het gebied 350-400 ^oC. De afbraak van de ketens en de vorming van ringstructuren wordt ''backbiting cyclization'' (terugbijtringvorming) genoemd, omdat het uiteinde van een keten als het ware terugbijt op de keten zelf en er een ringvormig stukje van afhapt. Deze reactie kan door toevoeging van een geschikt [[Lewiszuurlewiszuur]] of [[Lewisbase|-base]] ook gekatalyseerd worden. In dat geval kan de terugbijtreactie al bij 110 ^oC plaatsvinden.<ref> ''Degradative Thermal Analysis of Engineering Silicones {{Aut|James P. Lewicki en Robert S. Maxwell}} in ''Concise Encyclopedia of High Performance Silicones'' John Wiley & Sons, 2014, ISBN 1118938445, ISBN 9781118938447, blz. Hoofdstuk 13</ref>