In de loop van zijn langekorte bestaan is de '''uitspraak van het [[Latijn]]''' verre van uniform geweest. Naast de fonetische ontwikkelingen die het gesproken Latijn doormaakte sinds de klassieke periode en die uiteindelijk resulteerden in de afzonderlijke [[Romaanse talen]], hebben zich in de loop van de eeuwen ook verschillende nationale tradities ontwikkeld, die gebaseerd waren op de uitspraakregels van de afzonderlijke landstalen. Pas de laatste decennia wordt geprobeerd de vermoedelijke uitspraak van het [[klassiek Latijn]] als standaard aan te houden. Hoewel het klassieke Latijn een dode taal is, hebben wetenschappers door onderlinge vergelijking van geschreven bronnen de vermoedelijke uitspraak weten te reconstrueren. De uitspraak die tegenwoordig op de meeste scholen wordt geleerd, is niet meer dan een praktische benadering van deze klassieke uitspraak.
De uitspraak van het [[kerklatijn|kerkelijk Latijn]] dat in de [[rooms-katholieke]] [[ritus]] wordt gebruikt, volgt in grote lijnen de klankvorming van het [[Italiaans (taal)|Italiaans]], maar kent tal van "nationale" afwijkingen.
