Oeigoeren: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Versie 49772322 van 194.171.227.85 (overleg) ongedaan gemaakt. |
|||
Regel 80:
In de loop van 1943 als de krijgskansen voor de Russen positiever zijn, probeerde Sheng opnieuw van coalitie te wisselen en benaderde opnieuw [[Jozef Stalin]]. Die weigerde echter iedere steun en dat noodzaakte Sheng opnieuw contact op te nemen met de Kwomintang. Uiteindelijk wist de Chinese regering hem in 1944 uit Sinkiang te verwijderen. In de periode dat de troepen van de Kwomintang Sinkiang binnentrokken, was de controle over een deel van Dzjoengarije al verloren. Hier waren [[Kazachen]] in opstand gekomen. Hun onvrede betrof het onmogelijk geworden zijn van handel met in de Sovjet-Unie gelegen gebieden. Daarnaast was aan hen een bijdrage gevraagd in het leveren van paarden voor de nationalistische campagne tegen Japan. In oktober 1944 brak een tweede opstand uit van Oeigoeren in de omgeving van [[Yining]].
Op 15 november 1944 werd de [[Tweede Oost-Turkestaanse Republiek]] uitgeroepen, die tot 1949 heeft bestaan, totdat het [[Rode Leger]] onder leiding van [[Mao Zedong]] het gebied binnentrok. De communisten hadden grote delen van China in hun macht gekregen en de [[Chinese Burgeroorlog]] liep op zijn einde waardoor de aandacht van het [[Rode Leger]] gericht werd op de periferie van China. De republiek beheerste globaal het grondgebied van de huidige [[Autonome Kazachse Prefectuur Ili]]. Vanaf september 1945 was er vorm van een wapenstilstand met de Chinese regering. Feitelijk hielden de rebellen het gezag over het door hen veroverd gebied en de Kwomintang over de rest van Sinkiang, terwijl er formeel een coalitieregering van de meeste betrokken partijen Sinkiang als geheel bestuurde.
In de geschiedschrijving is de totstandkoming en instandhouding van de republiek als een manoeuvre van de Sovjet-Unie gezien. Hedendaagse historici nuanceren dat beeld enigszins, maar duidelijk is dat de republiek op essentiële momenten relatief omvangrijke steun – ook in militaire zin – ontving. Ook deze republiek wordt door hedendaagse Oeigoerse nationalisten als een voorbeeld van nationale onafhankelijkheid gezien. Er waren echter ook binnen de Oeigoeren grote verschillen. Er waren procommunistische facties, maar ook zeer anticommunistische facties binnen de Oeigoeren. Er waren facties die volledige staatkundige onafhankelijkheid nastreefden. Er waren ook facties die genoegen konden nemen met vergaande autonomie binnen Chinees staatsverband.
| |||