Minister-president: verschil tussen versies

Alle ministers-presidenten worden gekozen door de ''[[Landdag (Duitsland)|Landtag]]'' (het parlement) in hun deelstaat. Een minister-president is via de [[Bondsraad (Duitsland)|Bondsraad]] ook vertegenwoordiger van zijn deelstaat op federaal niveau en mag zich dus met federale onderwerpen bemoeien. Hij maakt ook kans om voorzitter van de Bondsraad te worden, als binnen zijn ambtsperiode zijn deelstaat aan de beurt is.

Van de acht bondskanseliers (tot en met 20102017) waren vier (Kiesinger, Brandt, Kohl, Schröder) voormalige hoofden van een deelstaat. Van 18 kanselierskandidaten van CDU/CSU of SPD waren negen (zittende of voormalige) hoofden van een deelstaat. Bijvoorbeeld in de CDU zitten in het ''Präsidium'' 16 leden, vier van hen zijn hoofd van een deelstaat (plus één voormalige). De andere CDU-ministers-presidenten, zes personen, hebben automatisch een adviserende zetel in het ''Präsidium''.

Het eerste vrouwelijke hoofd van een deelstaat was [[Louise Schröder]] in 1947/1948, als burgemeester van Berlijn. Maar dit was zij alleen doordat [[Ernst Reuter]] wegens een veto van de [[Sovjet-Unie]] het ambt niet kon uitoefenen, en toen was Berlijn nog geen deelstaat van de Bondsrepubliek. De eerste eigenlijke vrouwelijke minister-president was [[Heide Simonis]], ''Ministerpräsidentin'' van Sleeswijk-Holstein van 1993 tot 2005. Daarna waren er nog viervijf vrouwelijke ministers-presidenten,: [[Christine Lieberknecht]] in [[Thüringen]] (van 2009 tot 2014), [[Hannelore Kraft]] in [[Noordrijn-Westfalen]] (sindsvan 2010 tot 2017), [[Annegret Kramp-Karrenbauer]] in [[Saarland]] (sinds 2011) en, [[Malu Dreyer]] in [[Rijnland-Palts]] (sinds 2013) en [[Manuela Schwesig]] in [[Mecklenburg-Voor-Pommeren]] (sinds 2017).