Yamaha FZR-serie: verschil tussen versies

Eind 1984 verscheen de [[Yamaha FZ-serie]] met drie modellen: 250, 400 en 750 cc. De lichte modellen waren feitelijk voor de Japanse markt bestemd, maar werden incidenteel via [[Grijze markt|grijze import]] buiten Japan geleverd. De FZ-serie droeg al de naam "Genesis". Deze naam stond voor de bijzondere bouwwijze van de motor: een viercilinder-[[DOHC]]-motor met 45º° voorover hellende cilinders met recht daarboven een rij valstroomcarburateurs en (voor wat betreft de FZ 750) vijf [[kleppen]] per [[cilinder (motor)|cilinder]]. Door de voorover hellende cilinders werd het [[zwaartepunt]] laag gehouden. De [[cilinderkop]] bestond uit twee delen, met in het midden de kettingaandrijving voor de twee bovenliggende [[nokkenas]]sen. De FZ 750 had vier 36 mm Mikuni [[carburateur]]s en er was een [[wet-sumpsysteem|wet-sump]] [[smeersysteem]] gebruikt. De meevoudige natte platenkoppeling werd rechtstreeks via tandwielen aangedreven door de [[krukas]] en dreef op haar beurt een [[close ratio]] zes[[versnellingsbak]] aan. De FZ 750 leverde 110 pk, die werden beteugeld door een [[staal (legering)|stalen]] [[perimeter frame]] met een aluminium [[achterbrug]]. Kleine [[hulpframe]]s droegen onderdelen zoals de [[stroomlijnkuip]] en het zitgedeelte. De achterkant werd afgeveerd door het [[monocross]] veersysteem.

Met het uitbrengen van de FZR 750 R (die ook OW 01 werd genoemd, naar de racers van Yamaha) ging het merk niet over één nacht ijs. Het WK Superbikes was in 1988 begonnen, en de concurrenten waren met bijzonder snelle machines op de markt gekomen: Honda met de VFR 750 (RC 30), die was gebaseerd op de RVF 750 [[Endurance (motorsport)|Enduranceracer]], [[Suzuki]] met de met de GSX-R 750 R en [[Kawasaki (motorfiets)|Kawasaki]] met de ZXR-750. Voor de homologatie van 1989 moest Yamaha 1.000 exemplaren van een nieuw model verkopen. De FZR 750 R was - hoewel voorzien van een kenteken en verlichting - vrijwel raceklaar. De machine was niet afgeleid van de FZR 750, maar van de YZF 750 Enduranceracer. De boring/slagverhouding was gewijzigd, waardoor de motor een kortere [[slag (zuiger)|slag]] kreeg. Hiermee waren hogere toerentallen mogelijk. Ten opzichte van de FZR 750 waren de inlaatkleppen 2mm en de uitlaatkleppen 1,5mm groter. De [[blokhoek]] was minder extreem (40º° in plaats van 45º°), de zuigers hadden slechts twee zuigerveren en de [[drijfstang]]en waren van [[titanium]]. Er waren 38mm [[carburateur]]s met vlakke schuiven toegepast. De vrij grote carburateurs waren ook nodig voor de homologatie: Het WK Superbike reglement schreef standaard carburateurs voor. Uiteraard was de uitlaat voorzien van een [[EXhaust Ultimate Power valve|EXUPklep]]. De oliekoeler was opgenomen in het [[vloeistofkoeling|vloeistofkoelsysteem]]. De gewelfde [[achtervork]] was ook volgens het Deltabox-principe (gelaste aluminium platen) opgebouwd en overgenomen van de YZF 750. Het blok was aan de [[cilinderkop]] bevestigd aan het frame en was meedragend. De brandstoftank was van aluminium en de [[stroomlijnkuip]] van [[fiberglas]]. De [[gietwiel]]en (vóór en achter 17") waren voorbereid voor de montage van [[Slick (band)|slick]]banden. Vóór was een volledig instelbare [[telescoopvork]] gemonteerd, achter het Yamaha [[Monocross]] systeem met een Öhlins-veer/demperelement. Van de 1.000 exemplaren waren er 500 voor de Japanse markt bestemd. Er was een racekit beschikbaar, die 20 pk extra vermogen leverde. De machine kostte 45.000 gulden.

* Roland Brown: Classic Motorcycles, the complete book of motorcycles and their riders, Annes Publishing Ltd 1996, 1999, {{ISBN |1-84081-174-9}}