Naast een groot verlies aan woningen, was in de oorlog ook ongeveer een kwart van de beschikbare hotelruimte verloren gegaan. In het verlengde van het woonhotel, ontwierp Wils in de jaren ’50 een aantal hotels, waaronder in [[1953]] het met [[Marshallplan|Marshallhulp]] gefinancierde Hotel De Wageningse Berg. Ook bedacht Wils het wijkhotel, dat functioneerde als een soort externe logeerkamer, zodat de flatbewoner niet meer over een extra logeerkamer meer hoefde te beschikken.<ref>Van Bergeijk (2007): p. 126.</ref> Van 1958 tot 1960 bouwde Wils in samenwerking met zijn toenmalige medewerker M.J.B. Meijsen aan het [[Stadionplein]] op de plaats van het schermpaviljoen, dat na de Spelen gesloopt werd, een tweede bedrijfsgebouw voor Citroën. Het werd gebouwd als [[pendant]] van de eerdere [[Garage Citroën]], waarmee Wils de symmetrie aan de westzijde van het Stadionplein in zekere zin herstelde. In [[1960]] verliet Ottenhof het bureau en in [[1963]] werd M.J.B. Meijsen Wils’ nieuwe compagnon, om in [[1967]] echter weer te vertrekken. Bij de laatste grote opdracht, het verpleeghuis Prinsenhof in [[Leidschendam]], werkte Wils samen met G. Oranje.
Wils overleed in [[1972]] op tachtigjarige leeftijd in zijn flat in [[Voorburg (Zuid-Holland)|Voorburg]]. Hoewel hij tot zijn dood nog steeds een gevraagd architect was, werd zijn overlijden nauwelijks door de architectuurwereld opgemerkt.<ref>Van Bergeijk (2007): pp. 135, 142.</ref>
