Yamaha 250cc-racers 1960-1972: verschil tussen versies

[[Bestand: Adler MB250.jpg |thumb|left|200px|'''Adler MB 250 S:''' Zoals alle Japanse fabrikanten kopiëerdekopieerde Yamaha het liefst bestaande motorfietsen. Om de 250&nbsp;cc tweecilinders te maken kocht men in 1954 een [[Adler (bedrijf)|Adler]] MB 250 S<ref>Cok van de Heuvel: Succesvolle wisselwerking, Yamaha-produktieracers en -wegmotoren, Weekblad Motor nr. 25 1994</ref>, een motorfiets van hoge kwaliteit die 14 pk leverde maar kon worden opgevoerd tot 20 pk. Maar anders dan bij de [[Yamaha YA 1]], die bijna identiek was aan de [[DKW RT 125]], ging men nu de motor eerst bestuderen om te zien waarom dingen gemaakt waren zoals ze waren. Dat resulteerde in het toermodel [[Yamaha YD 1]], dat al veel eenvoudiger en moderner was dan de Adler. Dat moest ook wel, want de Adler was veel te ingewikkeld en daardoor te duur, zodat de fabriek er geen geld aan verdiende. Zo moest bij de Yamaha het hele motorblok worden uitgebouwd om aan de versnellingsbak te werken. Bij de Adler kon de versnellingsbak afzonderlijk gedemonteerd worden, maar dat was een dure constructie. De Yamaha kreeg ook grotere koelribben en een heel ander [[frame (fiets)|frame]], terwijl de [[plunjervering]] was vervangen door een moderne [[swingarm]]. Toch waren er een aantal typische Adler-kenmerken die de [[productieracer]]s van Yamaha parten speelden: de [[koppeling (aandrijving)|koppeling]] was op de [[krukas]] gemonteerd en spatte bij hoge toerentallen uit elkaar, het lagerblok van de gescheiden krukassen vertoonde speling en het verticaal deelbare [[carter (motortechniek)|carter]] was ouderwets. In 1968 stapte Yamaha van het Adler-ontwerp af met de 350&nbsp;cc [[Yamaha YR 1 Grand Prix]] toermotor en de 250&nbsp;cc Yamaha TD 2 productieracer, gedwongen door de concurrentie van de [[Suzuki T 20]] en de [[Kawasaki A 1 Samurai]].]]

In juli 1965 werden tussen de Grand Prix van België en die van de DDR tests uitgevoerd op het [[Snetterton Motor Racing Circuit]]. Phil Read en Mike Duff reden er met lucht- en watergekoelde 250&nbsp;cc viercilinders, terwijl soms ook enkele ronden met de tweecilinder RD 56 gereden werden om als referentie te dienen. De luchtgekoelde versie werd al snel afgewezen, men testte vooral de watergekoelde viercilinder. Yamaha had een aantal redenen om voor tests in het [[Verenigd Koninkrijk (hoofdbetekenis)|Verenigd Koninkrijk]] te kiezen. Op de eerste plaats had men geen eigen testbaan, en de [[Suzuka International Racing Course]] was eigendom van Honda. Bovendien was het makkelijke om de coureurs in Europa te laten blijven, in plaats van ze op en neer naar Japan te laten vliegen. Men had wel te maken met het "Britse weer". Daardoor kon men niet op volle snelheid testen, en bovendien vereiste de hoog gebouwde RD 05 een aangepaste rijstijl. De machine was zo hoog om voldoende [[grondspeling]] te garanderen voor de uitlaten en de carburateurs, die vanwege de roterende inlaten aan de zijkanten zaten. Na de Grand Prix van Monza in 1965 duurde het bijna twee maanden tot de Grand Prix van Japan zou worden gereden, en zoals gebruikelijk planden de coureurs enkele nationale races in Engeland. Ze moesten echter met spoed naar Japan om nieuwe tests met de RD 05 te doen. Men had ontdekt dat de motor inhield bij hard remmen, wat niet eerder was ontdekt door het natte weer in Snetterton en Monza. Doordat er veel machines beschikbaar waren kon men veel testen; elke stukgedraaide motor werd onmiddellijk vervangen. Tijdens één van deze tests viel Mike Duff waardoor hij een heup brak en zes maanden was uitgeschakeld.

Inmiddels waren de Yamaha productieracers populair onder privérijders. [[Kent Andersson]] en [[Rodney Gould]] hadden met de TD 1 C al goed gepresteerd in het seizoen 1968. De TD 2 was eigenlijk voor races in de [[Verenigde Staten (hoofdbetekenis)|Verenigde Staten]] bedoeld, en moest daarom nog steeds op een seriemodel lijken, maar Yamaha kreeg in 1969 weinig concurrentie in het WK. Alleen [[Ossa]] en [[Benelli (motorfiets)|Benelli]] waren als fabriek nog actief, naast MZ, dat echter niet aan alle races deelnam. Men wist echter al dat vanaf 1970 250&nbsp;ccc viercilinders verboden zouden worden, waardoor het erg interessant was om - zelfs met productieracers - actief te blijven.