Offshore: verschil tussen versies

In datzelfde jaar liet Heerema ook twee half-afzinkbare kraanschepen bouwen, de ''[[Hermod (schip, 1978)|Hermod]]'' en de ''[[DCV Balder (schip, 1978)|Balder]]'', elk met één 2000 [[shortton]] en één 3000 shortton kraan. Later hebben beide overigens een upgrade gekregen, zodat ze nu een grotere capaciteit hebben. Dit type kraanschip was veel minder gevoelig voor zeegang en deining, waardoor ook gedurende de wintermaanden kon worden gewerkt op de Noordzee. De grote [[Stabiliteit (schip)|stabiliteit]] laat ook toe dat er zwaarder getild kan worden dan met een monohull. De grotere werkbaarheid en capaciteit van de kranen bracht de installatietijd van een platform terug van een heel seizoen naar een paar weken. Waar de ''topside'' van een platform daarvoor opgebouwd moest worden uit vele kleine delen, kon deze nu veelal in een keer geplaatst worden, waardoor de totale constructie lichter uitgevoerd kon worden en een groter deel van het werk aan de wal plaats kon vinden en dus goedkoper was.

Midden jaren tachtig was de [[hausse]] in de offshore echter over. De prijs van een vat olie daalde tot onder de $10 waardoor investeringen vrijwel tot stilstand kwamen en samenwerking gezocht moest worden. In 1988 werd een [[joint venture]] tussen Heerema en McDermott gevormd, HeereMac. In 1990 moest Micoperi een faillissement aanvragen. Dat gaf Saipem — in het begin van de jaren zeventig nog een grote speler in de offshoreconstructie, maar eind jaren tachtig nog maar marginaal aanwezig — de kans om in 1995 de ''M7000'' over te nemen als ''[[Saipem 7000]]''. In 1997 nam Heerema de ''DB-102'' over van McDermott na beëindiging van de joint venture.<ref>[http://www.gasandoil.com/goc/features/fex80557.htm J. Ray McDermott ends HeereMac joint venture]</ref> Het schip werd omgedoopt in ''[[SSCV Thialf (schip, 1985)|Thialf]]'' en na een upgrade in 2000 tot tweemaal 7100 ton is het het grootste kraanschip ter wereld.